Ik wil het liefst alles kunnen. Oké, misschien niet alles. Maar er is heel veel waar ik heel graag de beste in zou willen zijn. Ik wil heel graag uitblinken in de dingen die ik doe. Zo herinner ik me nog heel goed dat ik vroeger op ballet zat en stikjaloers was op de meiden die beter dan mij waren. Ik zong in een koortje en wilde ontzettend graag solo zingen. Ik durfde niet, was absoluut niet goed genoeg, maar wat verlangde ik er naar om daar te staan…
Hoe vaak luister jij écht naar de signalen van je lichaam? In onze drukke, prestatiegerichte maatschappij zijn we geneigd om ons lijf te negeren of te pushen, vooral als het ons iets vertelt wat we liever niet willen horen: vermoeidheid, stress, pijn of spanning. We worden vaak geleerd om door te gaan, sterker te zijn, en emoties of ongemak weg te duwen. Maar wat als die signalen precies zijn wat we nodig hebben om weer in balans te komen?
Het herstelproces van een voedings- en lichaamsgerichte coping (eetstoornis) is vaak langdurig en complex. Een van de grootste uitdagingen tijdens dit proces is het omgaan met de verwachtingen en druk vanuit je omgeving. Mensen om je heen kunnen onbedoeld verwachtingen hebben die moeilijk zijn om mee om te gaan. Meestal komt dit voort uit bezorgdheid, onbegrip of onwetendheid over de complexiteit van een eetstoornis. In dit blog zal ik delen wat zou kunnen helpen om hiermee om te gaan.
Er was een tijd dat ik mezelf volledig kwijt was. Niet alleen door alles wat er van me verwacht werd in het dagelijkse leven, maar ook diep vanbinnen. Ik voelde me afgesneden van mijn eigen wensen, verlangens en, misschien wel het belangrijkste, mijn eigen grenzen. Grenzen waren een vaag concept voor mij; iets dat ik nauwelijks begreep, laat staan dat ik ze voor mezelf kon aangeven.
Ik zie de buitenwereld als een spiegel die onze innerlijke staat van zijn weerkaatst. Onze percepties, emoties en gedachten beïnvloeden hoe we de wereld om ons heen ervaren. Het kan voelen alsof de wereld een vijandige plek is, vol kritiek en verwachtingen, maar in werkelijkheid is dit vaak een projectie van onze eigen innerlijke strijd.
Weg van pijn
Ik stopte door regels te doorbreken.Door te stoppen met het afwegen van voedingsmiddelen. Iemand anders te laten kiezen wat er gegeten zou worden. Het koken uit handen te geven.Verpakkingen niet meer constant om te draaien om de voedingswaarden te checken.Ik had echter nooit kunnen stoppen als ik het zelf niet had gewild. Als ik niet had gewild om weer pizza te kunnen eten zonder daarbij alleen maar bezig te zijn met het aantal calorieën dat ik naar binnen werkte. Ik had een diep verlangen. Een verlangen om weer te kunnen leven. Te kunnen genieten. Om mijn dagen niet meer te laten beïnvloeden door getallen. Om vrij te zijn.Ik weet, helaas, nog steeds heel goed te benoemen hoe veel calorieën in bepaalde producten zitten.
Herstellen van een voedings- en lichaamsgerichte coping (eetstoornis) is een uitdagende en vaak pijnlijke reis. Een van de meest voorkomende en hardnekkige emoties die mensen tijdens dit proces ervaren, is schuldgevoel. Deze gevoelens kunnen een aanzienlijke impact hebben op je herstel, maar het is belangrijk om te weten dat je hierin niet alleen bent en dat er manieren zijn om hiermee om te gaan.
Ik weet nog goed hoe vaak ik tijdens mijn herstelproces “ja, maar” heb gezegd. Mijn hoofd verzon overal een excuus voor. Op dat moment beseft ik me niet dat ik constant in de weerstand zat. Dat ik deed alsof ik wilde herstellen, terwijl ik diep van binnen dat helemaal niet wilde. Ik was doodsbang. En ik voelde me ontzettend onveilig.
Ik ben jarenlang doodsbang geweest om aan te komen. Aankomen voelde voor mij als falen. Afvallen was voor mij het enige wat ik wél leek te kunnen. Daar was ik goed in, daar blonk ik zelfs in uit. Het gaf me een goed gevoel als ik streng tegen mezelf was. Als het me lukte om mezelf allerlei lekkers te ontzeggen.
Ken je dat: dat je er alles aan doet om de ander tevreden te stellen? Dat de ander eigenlijk altijd belangrijk is dan jijzelf. Dat je het moeilijk vind om zelf keuzes te maken, dus liever de ander een keuze laat maken? Dat je bang bent om anderen teleur te stellen?
Het is de innerlijke strijd die niemand ziet. De innerlijke strijd die zo ontzettend veel pijn doet. De pijn. De schaamte. De gevangenis van de overtuigingen vanuit je verleden.
