"Je ziet er echt goed uit!" zegt hij met een brede glimlach.Zijn ogen scannen mijn lichaam van top tot teen.

Soms bouw je een leven op uit regels. Ze ontstaan niet zomaar. Ze wortelen in een diep verlangen naar veiligheid, controle, betekenis. Zeker wanneer je opgroeit met verwarring, pijn of gemis, kunnen regels aanvoelen als richtingaanwijzers in een landschap dat je nooit echt hebt leren bewonen. Je leert ze volgen. Niet omdat ze per se waar zijn, maar omdat ze houvast bieden. Omdat ze orde brengen in een binnenwereld die anders te groot, te veel, te onveilig voelt.

Extreme honger, ook wel ‘extreme hunger’ genoemd,  is een veelvoorkomend, maar vaak beangstigend onderdeel van herstel na een eetstoornis. Het is een intense lichamelijke en mentale honger die voor je gevoel niet stopt, hoe veel of vaak je ook eet.

Jarenlang woonde ik vooral in mijn hoofd. Mijn lijf voelde als iets vreemds; een ding dat ik moest controleren, verbeteren, negeren of simpelweg ontkennen. Voelen was onveilig. En dus voelde ik liever helemaal niks.

Heb je jezelf ooit betrapt op het pulken aan je huid? Misschien aan een korstje, een klein bultje of een oneffenheid die je ‘weg’ wilt hebben? Voor sommigen is het een gewoonte, voor anderen een hardnekkige en vaak oncontroleerbare drang die diepe sporen nalaat. Maar waarom doen we dit eigenlijk? En wat heeft dit te maken met onderdrukte spanning en lichaamsbewustzijn?

Herstellen van een voedings- en lichaamsgerichte coping (eetstoornis) voelt soms als een eindeloze strijd. Het kan voelen alsof je op een kruispunt staat, maar niet weet welke richting je op moet. Het is frustrerend, vermoeiend en soms voelt het alsof het nooit beter zal worden. Maar wat als ik je vertel dat dit gevoel van vastzitten eigenlijk een normaal onderdeel is van herstel?

Als mensen naar mij kijken, zien ze vaak iemand die krachtig is. Iemand die jarenlang tegen anorexia heeft gevochten en eruit is gekomen. Ze noemen me sterk, vastberaden, een doorzetter. En ergens klopt dat ook. Mijn doorzettingsvermogen heeft me door de donkerste periodes van mijn leven heen getrokken. Maar datzelfde doorzettingsvermogen heeft me ook bijna mijn leven gekost.

Vaak zien we een eetstoornis (voedings- en lichaamsgerichte coping) als iets dat ons leven overneemt, als een indringer die alles moeilijker maakt. Maar wat als we het eens van een andere kant bekijken? Wat als jouw eetstoornis (voedings- en lichaamgerichte coping), hoe pijnlijk ook, een leraar is die je iets wil leren? Het klinkt misschien gek – waarom zou je willen leren van iets dat je zoveel pijn doet? Maar juist daar zit vaak een waardevolle boodschap verstopt.

Als er iets is dat ik de afgelopen jaren heb geleerd, dan is het wel dat we het leven niet altijd zo serieus hoeven te nemen. We zijn hier om te spelen, om te leren, en om te groeien. Om fouten te maken, te vallen en weer op te staan. Om te zingen en om te dansen in de woonkamer.

Een van de meest belangrijke keerpunten in mijn herstel was het moment dat ik mijn identiteit begon los te koppelen van mijn voedings- en lichaamsgerichte coping (eetstoornis). Het moment waarop ik inzag dat mijn coping (eetstoornis) niet definieerde wie ik was. Lange tijd voelde het alsof mijn het mijn hele identiteit bepaalde. En ook al voelde dat zo, dat was niet de realiteit. Het was slechts een deel van mij. Een deel dat zich had ontwikkeld met een reden. Dit besef – dat jouw eetstoornis een deel van je is, maar niet je hele wezen – is een cruciale stap. Het opent de deur naar een nieuwe fase in jouw herstel: een fase waarin je leert om naar jezelf te kijken met mildheid en nieuwsgierigheid, in plaats van oordeel of strijd.

Ik hoef vast niet uit te leggen wat helpende gedachten zijn. Ze worden vaak gebruikt om destructieve of negatieve gedachtes als het ware ‘tegen te spreken’. Je vervangt negatieve gedachten dus door positieve of realistische alternatieven. Op papier klinkt dat fantastisch. Maar als het echt zo simpel was, zouden niet zo veel mensen met mentale problemen worstelen. Begrijp me niet verkeerd: ik geloof dat het bedenken van helpende gedachten soms best nuttig kan zijn. Ze kunnen een klein lichtpuntje bieden in donkere momenten of je helpen om een andere invalshoek te zien. Maar – en dit is een belangrijke ‘maar’ – het is niet de ultieme oplossing. Het blijft vaak een pleister op een wond die meer zorg nodig heeft. En daar wil ik het graag even over hebben.