Ik stopte door regels te doorbreken.Door te stoppen met het afwegen van voedingsmiddelen. Iemand anders te laten kiezen wat er gegeten zou worden. Het koken uit handen te geven.Verpakkingen niet meer constant om te draaien om de voedingswaarden te checken.Ik had echter nooit kunnen stoppen als ik het zelf niet had gewild. Als ik niet had gewild om weer pizza te kunnen eten zonder daarbij alleen maar bezig te zijn met het aantal calorieën dat ik naar binnen werkte. Ik had een diep verlangen. Een verlangen om weer te kunnen leven. Te kunnen genieten. Om mijn dagen niet meer te laten beïnvloeden door getallen. Om vrij te zijn.Ik weet, helaas, nog steeds heel goed te benoemen hoe veel calorieën in bepaalde producten zitten.

Herstellen van een voedings- en lichaamsgerichte coping (eetstoornis) is een uitdagende en vaak pijnlijke reis. Een van de meest voorkomende en hardnekkige emoties die mensen tijdens dit proces ervaren, is schuldgevoel. Deze gevoelens kunnen een aanzienlijke impact hebben op je herstel, maar het is belangrijk om te weten dat je hierin niet alleen bent en dat er manieren zijn om hiermee om te gaan.

Ik weet nog goed hoe vaak ik tijdens mijn herstelproces “ja, maar” heb gezegd. Mijn hoofd verzon overal een excuus voor. Op dat moment beseft ik me niet dat ik constant in de weerstand zat. Dat ik deed alsof ik wilde herstellen, terwijl ik diep van binnen dat helemaal niet wilde. Ik was doodsbang. En ik voelde me ontzettend onveilig.

Ik ben jarenlang doodsbang geweest om aan te komen. Aankomen voelde voor mij als falen. Afvallen was voor mij het enige wat ik wél leek te kunnen. Daar was ik goed in, daar blonk ik zelfs in uit. Het gaf me een goed gevoel als ik streng tegen mezelf was. Als het me lukte om mezelf allerlei lekkers te ontzeggen. 

Ken je dat: dat je er alles aan doet om de ander tevreden te stellen? Dat de ander eigenlijk altijd belangrijk is dan jijzelf. Dat je het moeilijk vind om zelf keuzes te maken, dus liever de ander een keuze laat maken? Dat je bang bent om anderen teleur te stellen? 

Het is de innerlijke strijd die niemand ziet. De innerlijke strijd die zo ontzettend veel pijn doet. De pijn. De schaamte. De gevangenis van de overtuigingen vanuit je verleden.

In de meeste eetstoornisbehandelingen is het een gangbare praktijk om cliënten wekelijks (en soms  nog vaker) te wegen. Deze benadering lijkt op het eerste gezicht logisch: je zou gewichtsveranderingen namelijk kunnen zien als belangrijke indicatoren zijn voor het herstelproces. Is dat echter wel zo?

Al zo lang ik het me kan herinneren heb ik last van sociale angst. Ik ben altijd bang geweest in sociale situaties. Bang om iets stoms te zeggen. Bang om überhaupt iets te zeggen. Bang om fouten te maken, om af te gaan of iets verkeerd te doen. Bang voor wat de ander van me zou vinden. 

Het is alweer even geleden dat ik wat persoonlijke updates met jullie heb gedeeld, dus leek het me wel weer tijd om dat te gaan doen! De afgelopen weken zijn nogal druk en chaotisch geweest. Het viel me een tijdje geleden op dat dit woorden zijn die ik de afgelopen twee jaar best vaak heb gebruikt. Grappig eigenlijk, als je beseft dat mijn leven jarenlang in het teken van controle heeft gestaan.

Het herstellen van een eetstoornis, ofwel voedings- en lichaamsgerichte coping, is een complex en uitdagend proces, waarbij het aangaan van angsten een centrale rol speelt. Mensen die lijden aan anorexia ervaren vaak diepgewortelde angsten met betrekking tot eten, gewichtstoename, controleverlies en lichaamsbeeld. Deze angsten vormen obstakels op de weg naar herstel en kunnen het proces bemoeilijken. In deze blog gaan we dieper in op waarom het aangaan van angsten zo moeilijk is en wat zou kunnen helpen om uit de cirkel van angst te stappen.

Soms ben ik nog steeds bang. Bang om uit te spreken wat ik echt verlang. Bang dat de ander mij zal afwijzen. Bang om te veel ruimte in te nemen.

Hoe ontstaat zelfstigma?