“Leef in het moment.”
“Je hoeft alleen maar te zijn.”
Prachtige woorden. Mooie intenties.
En soms, misschien wel vaak, zo pijnlijk onhaalbaar als je worstelt met een voedings- en lichaamsgerichte coping (eetstoornis).
Waarom het hier en nu vaak niet veilig voelt
Ik weet als geen ander hoe frustrerend het is als mensen je vragen om ‘gewoon even stil te staan bij wat je voelt’,
terwijl alles in jou roept: nee, dat wil ik niet! Dat kán ik niet!
Want als je lichaam geen veilige plek is, als je systeem voortdurend ‘aan’ staat of juist verdoofd is,
dan is het hier en nu geen plek waar je wilt zijn.
Een voedings- en lichaamsgerichte coming (eetstoornis) lijkt op het eerste gezicht vooral te gaan over eten, controle of zelfbeeld,
maar onder al die lagen zit meestal een dieper verhaal.
Een verhaal van een zenuwstelsel dat ooit geleerd heeft: het is veiliger om níet te voelen. Het is veiliger om bezig te blijven.
Het is veiliger om mezelf kwijt te raken dan mezelf echt te ontmoeten.
Je zenuwstelsel bedoelt het goed: zorgt voor jouw overleving
Als coach werk ik veel met het zenuwstelsel, en wat ik steeds weer zie (ook bij mezelf):
Het zenuwstelsel doet precies wat het moet doen om ons te beschermen.
Alleen... het loopt soms vast.
Wanneer je zenuwstelsel chronisch in de sympathische stand (vechten/vluchten) of de dorsale stand (bevriezen) blijft hangen,
is het onmogelijk om in het hier en nu te zijn.
Je staat óf constant ‘aan’; dat wil vaak zeggen dat je overalert bent, veel piekert, beweeglijk bent, onrust voelt, en controle zoekt.
Of je voelt je leeg, verdoofd, afgesloten van de wereld en van jezelf.
En precies dat maakt ‘aanwezig zijn’ zo moeilijk.
Het is niet jouw schuld dat het nu niet lukt
Je bent niet kapot.
Je zenuwstelsel reageert op wat je hebt meegemaakt.
Als het jou niet lukt om ‘in je lijf’ te zijn, als je steeds weer verdwijnt in eetstoornisgedrag of overlevingsmechanismen,
dan is dat geen gebrek aan wilskracht of discipline.
Het is een teken dat je systeem nog steeds probeert je veilig te houden. Op een manier die ooit nodig was.
Het kan echt anders (al voelt dat soms onmogelijk)
Er is echter verandering mogelijk.
Niet door harder je best te doen, maar juist door zachter te worden.
Door te leren luisteren naar je lichaam in kleine, veilige stapjes.
Door te werken met in plaats van tegen je zenuwstelsel.
Herstel betekent voor mij niet alleen ander gedrag aanleren, maar opnieuw leren leven.
Weer contact maken met je lijf.
Met het nu.
Met alles wat daar is. Inclusief de angst, de pijn, de frustratie of de boosheid.
En ook: met rust, verbinding, vrijheid.
Dat is geen lineair proces. Geen quick fix.
Het is een langzame, soms stuntelige weg.
Maar het is wél mogelijk.
Wees zacht voor jezelf
Als het je vandaag niet lukt om ‘aanwezig te zijn’, straf jezelf daar dan vooral niet voor af.
Misschien lukt het morgen iets beter.
Of misschien is het vandaag al genoeg dat je dit blog hebt gelezen.
Dat is al een stap.
Geef jezelf de tijd.
Wees mild, ook al voelt dat misschien als een uitdaging op zich.
Wil je hiermee aan de slag?
Wil je leren hoe je samen kunt werken met je zenuwstelsel?
Hoe je, stap voor stap, meer aanwezig kunt zijn in het ‘hier en nu’.
Stuur me gerust een berichtje.
Ik kijk graag met je mee of we samen aan de slag kunnen.
Je hoeft het niet alleen te doen.
