De zomer. Zon op je huid, lange avonden, ijsjes op het terras, stranddagen en luchtige kleding. Het klinkt als vrijheid maar jarenlang voelde het als een van de zwaarste periodes van het jaar.
Ik hield van de zomer. De geur van zonnebrand, het geluid van de zee, het warme zand onder mijn voeten. Maar ik haatte het ook.
Waar anderen luchtige jurkjes en badkleding zagen als comfort, voelde het voor mij als blootstelling.
Niet alleen van mijn lichaam, maar ook van mijn onzekerheden. Mijn hoofd maakte overuren.
Ik voelde me bekeken, zelfs als niemand keek. De drempel om mee te gaan naar het strand of een zwembad was gigantisch. Ik ontweek plekken waar ik in badkleding zou moeten verschijnen, terwijl ik ontzettend hou van zwemmen…
Daarnaast was er nog het sociale stuk. De ‘gezelligheid’. Op een terras zitten, iets drinken of eten; dat zou ontspannen moeten zijn. Maar voor mij voelde het als een mijnenveld. De kaart bestuderen, alle opties scannen op ‘veiligheid’. Uiteindelijk alleen maar water nemen. Toekijkend naar wat anderen dronken en aten. Stiekem was ik ontzettend jaloers. Natuurlijk kun je absoluut niet genieten van samenzijn als je hoofd alleen maar bezig is met tellen, vergelijken en controleren - van eten, van beweging. Van alles waar ik controle op kon uitoefenen.
Wat ik misschien nog wel het moeilijkst vond was: doen alsof. Lachen, alsof het leuk was. Alsof ik ‘gewoon’ meedeed. Terwijl ik me diep vanbinnen schaamde voor hoe obsessief ik bezig was met iets wat voor anderen zó normaal leek. Ik was nooit écht aanwezig. Ik was alleen maar bezig met al mijn gedachtes. Nooit in het hier en nu. Altijd bezig met de toekomst of het verleden. Mijn hoofd zat vol met schuldgevoelens. Met dwanggedachtes. En met angst. Heel veel angst.
Waarom kon ik niet ‘normaal’ zijn? Ik heb het mezelf ontzettend vaak afgevraagd. Waarom kon ik niet ‘gewoon’ genieten?
Mijn eetstoornis zat als een soort filter over alles heen. Alles wat licht en luchtig zou moeten zijn, werd zwaar en ingewikkeld.
Die eetstoornis had maar één doel: me klein houden, ook in het seizoen dat juist gaat over ruimte, vrijheid en groei.
Het is een heel proces geweest om me weer te kunnen verheugen op de zomer. Om weer te mogen genieten van zon op mijn huid, zonder meteen mijn lichaam te haten. Om weer ijs te eten zonder dat daar schuldgevoel aan vastzit.
Om écht aanwezig te zijn, ook op een terras of aan zee.
En dat gun ik jou ook.
Als jij worstelt met de zomer en je eetstoornis: je bent niet gek. Je bent niet alleen.
En je hoeft je niet te schamen. Er is een weg doorheen; en terug naar jezelf.
Heb je ondersteuning nodig op die weg? Neem dan gerust contact met mij op!
