Mijn Eetstoornis en Ik

Ik schrijf nauwelijks over sporten en mijn relatie met sporten. In mijn boek heb ik er het een en ander over gedeeld maar in mijn blogs is er nog weinig over te lezen.

Het nieuwe jaar is pas begonnen en natuurlijk vliegen de vragen over goede voornemens ons alweer om de oren. Ik heb er altijd al een gruwelijke hekel aan gehad. Waar ik echter nog een grotere hekel aan heb, is aan alle reclames rondom afvallen. We moeten blijkbaar allemaal vooral heel fit en slank worden. We moeten gezonder eten. Meer sporten.

Wat een jaar. Een jaar met veel hoogtepunten, maar ook veel dieptepunten. Het jaar waarin mijn boek uitkwam en het jaar waarin ik besloot een opleiding tot ervaringsdeskundige te gaan doen, maar ook het jaar dat ik mijn allerliefste hondje, Taco, moest laten inslapen. Een jaar vol liefde, maar ook vol liefdesverdriet. Het was het jaar waarin de meest waardevolle relatie die ik ooit met iemand heb gehad, werd verbroken. Een jaar waarin ik moest leren los te laten. Het was het jaar waarin ik het meest intense verdriet ooit heb gevoeld, maar ook waarin ik me het meest gelukkig heb gevoeld. Ik ervaarde eindelijk weer rust en vrijheid en durfde zelfs na jaren te stoppen met mezelf te wegen.

Ja hoor, het is weer zo ver. De feestdagen komen er weer aan. Ik denk dat ik nooit echt een fan zal worden van de kerstdagen. Het eten was jarenlang een grote struggle tijdens de feestdagen. Ik kon daardoor geen minuut genieten. Ik kon simpelweg niet focussen op iets anders dan op het eten. Mijn hoofd zat vol spanning en stress. Wat mocht ik mezelf toestaan om te eten? Mijn hoofd sloeg op hol. Constante twijfels. En als ik dan koos om tóch mezelf uit te dagen, ontstond er paniek. Wat had ik zojuist gedaan? Ik had gefaald. Ik had destijds absoluut niet door wat er allemaal om me heen gebeurde. Ik zat gevangen in mijn hoofd.

Ik ben gevraagd door Shannon om een stukje te schrijven over mijn eetstoornis in combinatie met autisme.

Ik wilde hier eigenlijk al heel lang een blog over schrijven, maar durfde telkens niet. In mijn boek schreef ik een hoofdstuk over intimiteit, waarin ik ook heb geschreven over seks en vaginisme. Ik vond het ontzettend belangrijk om dit kwetsbare en voor mij moeilijke onderwerp aan bod te laten komen, omdat ik het altijd enorm moeilijk heb gevonden om hierover te praten. Ik voel ontzettend veel schaamte en ongemakkelijkheid rondom dit onderwerp, terwijl ik weet dat dat eigenlijk nergens voor nodig is.

Ik vind het raar dat we als kind op school van alles leren over wiskunde, taal en geschiedenis, maar dat we vrijwel niks leren over onze mentale gezondheid. Waarom leren we niet hoe we om moeten gaan met moeilijkheden in het leven? En hoe we eigenlijk goed voor onszelf moeten zorgen?

Een aantal maanden geleden heb ik er voor gekozen om te stoppen met wegen. Hier heb destijds ook een blog over geschreven. Ik wil graag met jullie delen hoe het nu met mij gaat. Heb ik het nog steeds volgehouden?

Mijn hoofd zit overvol. Mijn gedachtes zijn chaotisch. Ik voel onrust in mijn lijf. De laatste paar weken waren heftig. Er waren veel veranderingen, waar ik ontzettend veel moeite mee heb. Waar ik echter nog meer moeite mee heb, is met loslaten… En juist dat was een van de thema’s dat de afgelopen weken op de voorgrond heeft gestaan.

Het leek me leuk om af en toe even update te schrijven over hoe het nou eigenlijk met mij gaat. Ik krijg geregeld vragen over mijn opleiding en vind het dan ook leuk om jullie het een en ander daarover te vertellen.

Perfectionisme is een obsessief verlangen om handelingen perfect uit te voeren. Dit verlangen kan er voor zorgen dat je overal het beste uit probeert te halen en alles met enorme toewijding zult doen, wat er voor kan zorgen dat je sneller je doelen zult behalen. Perfectionisme kan er echter ook voor zorgen dat je je minderwaardig voelt omdat je het gevoel hebt dat je jouw eigen (te hoge) verwachtingen niet waar kunt maken. Misschien schaam je je hier wel enorm voor – maar durf je dat tegelijkertijd niet toe te geven, wat er voor kan zorgen dat je psychische problemen krijgt.

Het enige dat ik na terugkomst van mijn Oeganda vrijwilligersreis wilde, was weer groenten bij mijn eten. Want dat had ik lange tijd niet gehad. Verder was er nog niks aan de hand. Na deze indrukwekkende reis ging ik weer verder met mijn leven in Nederland. Wat ik vergat, was te praten over deze reis. Wat het met me deed, wat ik zag, wat ik voelde. Uiteindelijk bleek dit namelijk een voedingsbodem te zijn voor een vervelende periode.