“Kijk eens niet zo boos” roept een buurman me toe vanuit zijn auto. Ik kijk hem aan en lach vriendelijk naar hem. Ondertussen merk ik dat er vanbinnen iets gebeurd. Ik voel frustratie en boosheid. Wie denkt hij wel niet dat hij is? En waarom zou ik niet boos mogen kijken? Ik heb een rotweek achter de rug en ik heb helemaal geen zin om te lachen. Er valt niks te lachen.
Lees hier het vervolg op mijn vorige blog...
Nadat ik mijn havodiploma haalde, heb ik nooit meer een opleiding kunnen afmaken. Door alle shit waar ik doorheen ging en doordat mijn eetstoornis alle ruimte innam in mijn leven, was er geen ruimte meer voor ontwikkeling. Hoewel ik mezelf juist in deze periode enorm heb kunnen ontwikkelen op emotioneel en spiritueel gebied, had ik het gevoel dat ik op andere gebieden vastliep.
Ik heb het al eerder gehad over alle veranderingen die er op dit moment plaatsvinden in mijn leven. Over het feit dat ik allerlei keuzes moet maken en dat er allerlei nieuwigheden op mij afkomen. Hoewel ik de afgelopen weken daar best wel wat moeite mee heb gehad, begin ik nu eindelijk weer wat rust in mijn hoofd te krijgen. Ik heb keuzes kunnen maken. En die keuzes voelen goed. Bizar om dat te kunnen zeggen na al die onrust.
Ik weet even niet zo goed wat ik zou moeten schrijven. Hoewel ik ontzettend graag schrijf en ik het heel tof vind om via mijn blog allerlei ervaringen met jullie te delen, vind ik het ook wel eens ingewikkeld om te bedenken waar ik nou weer over zou moeten schrijven.
In het boek Illusies van Ingeborg Bosch las ik het volgende over de ontkenning van behoeftes en het verband met anorexia:
Voor buitenstaanders is het vaak moeilijk om te begrijpen waarom iemand een eetstoornis ontwikkeld. Waarom ontzegt iemand zichzelf een van de meest primaire levensbehoeftes? En hoe kan iemand zo veel angst voelen om te eten terwijl diegene altijd zo van eten hield? Hoe kan iemand bang zijn om aan te komen terwijl hij of zij ernstig ondergewicht heeft?
Soms verbaas ik mezelf. Ik verbaas me over hoe mijn leven er nu uit ziet. Over wat ik doe en hoe ik me voel. Nee, ik ben niet altijd gelukkig. Maar ik ben wel verdomde blij. Blij met hoe het op dit moment gaat. Misschien zelfs wel een beetje trots.
Vorige week was ik een van de sprekers, ofwel een van de ‘levende boeken’, tijdens een event in de bibliotheek in Nuth. Hoewel ik dit vroeger tot in de puntjes zou hebben voorbereid, had ik nu helemaal niks voorbereid. Waar ik me vroeger moest vasthouden aan die controle om mezelf staande te kunnen houden, voel ik nu juist de behoefte om die controle volledig los te laten. Ik kan mezelf niet meer staande houden als ik het gevoel heb dat ik alles onder controle moet hebben; dat beangstigd me, het beklemt me. Ik wil mezelf niet meer op die manier klemzetten. Ik verlang naar vrijheid. Niks onder controle hebben. Het beangstigd me, maar geeft me tegelijkertijd het gevoel dat ik écht leef.
Damn, ik zit inmiddels in mijn afstudeerfase. Ik had een paar jaar geleden niet durven dromen dat ik nu een opleiding tot ervaringsdeskundige zou afronden. En daar zit ik dan. Hoewel ik blijdschap voel, voel ik ook angst. Angst voor verandering. Voor nieuwe keuzes.
Ja, het staat er echt. Ik ben bang voor mensen. Vroeger kon ik dit nog veel intenser voelen dan hoe ik het nu voel. Nee, ik ben niet bang voor ieder mens, maar ik ben wel bang voor veel mensen.
Ik weet nog goed dat ik bang was voor iedere calorie. Dat mijn dagen gevuld waren met denken aan eten. Dat stilzitten de grootste uitdaging was. Dat ik het moeilijk vond om geld aan mezelf uit te geven.