Mijn Eetstoornis en Ik

Ik wilde hier eigenlijk al heel lang een blog over schrijven, maar durfde telkens niet. In mijn boek schreef ik een hoofdstuk over intimiteit, waarin ik ook heb geschreven over seks en vaginisme. Ik vond het ontzettend belangrijk om dit kwetsbare en voor mij moeilijke onderwerp aan bod te laten komen, omdat ik het altijd enorm moeilijk heb gevonden om hierover te praten. Ik voel ontzettend veel schaamte en ongemakkelijkheid rondom dit onderwerp, terwijl ik weet dat dat eigenlijk nergens voor nodig is.

Ik vind het raar dat we als kind op school van alles leren over wiskunde, taal en geschiedenis, maar dat we vrijwel niks leren over onze mentale gezondheid. Waarom leren we niet hoe we om moeten gaan met moeilijkheden in het leven? En hoe we eigenlijk goed voor onszelf moeten zorgen?

Een aantal maanden geleden heb ik er voor gekozen om te stoppen met wegen. Hier heb destijds ook een blog over geschreven. Ik wil graag met jullie delen hoe het nu met mij gaat. Heb ik het nog steeds volgehouden?

Mijn hoofd zit overvol. Mijn gedachtes zijn chaotisch. Ik voel onrust in mijn lijf. De laatste paar weken waren heftig. Er waren veel veranderingen, waar ik ontzettend veel moeite mee heb. Waar ik echter nog meer moeite mee heb, is met loslaten… En juist dat was een van de thema’s dat de afgelopen weken op de voorgrond heeft gestaan.

Het leek me leuk om af en toe even update te schrijven over hoe het nou eigenlijk met mij gaat. Ik krijg geregeld vragen over mijn opleiding en vind het dan ook leuk om jullie het een en ander daarover te vertellen.

Perfectionisme is een obsessief verlangen om handelingen perfect uit te voeren. Dit verlangen kan er voor zorgen dat je overal het beste uit probeert te halen en alles met enorme toewijding zult doen, wat er voor kan zorgen dat je sneller je doelen zult behalen. Perfectionisme kan er echter ook voor zorgen dat je je minderwaardig voelt omdat je het gevoel hebt dat je jouw eigen (te hoge) verwachtingen niet waar kunt maken. Misschien schaam je je hier wel enorm voor – maar durf je dat tegelijkertijd niet toe te geven, wat er voor kan zorgen dat je psychische problemen krijgt.

Het enige dat ik na terugkomst van mijn Oeganda vrijwilligersreis wilde, was weer groenten bij mijn eten. Want dat had ik lange tijd niet gehad. Verder was er nog niks aan de hand. Na deze indrukwekkende reis ging ik weer verder met mijn leven in Nederland. Wat ik vergat, was te praten over deze reis. Wat het met me deed, wat ik zag, wat ik voelde. Uiteindelijk bleek dit namelijk een voedingsbodem te zijn voor een vervelende periode.

Ik denk dat dit voor zowel mensen die kampen met een eetstoornis als hun naasten een vraag is die geregeld in hun hoofd voorbij komt: Hoe zorg je er nou voor dat je die knop omzet?

Ik heb het eerder al eens besproken in een video, maar wil er in deze blog graag verder op in gaan. Wat mij namelijk ontzettend verdrietig maakt is dat het tegenwoordig een trend lijkt te zijn om op te scheppen over je mentale problemen. Op instagram zie ik vaak voorbij komen dat mensen in hun biografie beschrijven welke diagnoses ze allemaal hebben of hoe veel opnames ze al gehad hebben.

25 augustus 2021: Vandaag was het dan zo ver. De introductiedag van mijn nieuwe opleiding. De opleiding tot ervaringsdeskundige in zorg en welzijn... Wie had een jaar geleden gedacht dat ik dit verhaal kon typen? Nou, ik niet!

Ik vond het ontzettend belangrijk om in mijn boek ook de verhalen van mijn naasten te delen. Ik wilde daarmee laten zien dat een eetstoornis invloed heeft op het hele gezin.

Een eetstoornis kan er voor zorgen dat je in een sociaal isolement terecht komt. Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat sociale contacten moeilijker zijn te onderhouden omdat deze vaak gepaard gaan met eetmomenten.