Mijn Eetstoornis en Ik

We leven in een maatschappij die veel van ons vraagt.

Samen met mijn zusje liep ik een groot, oud pand binnen. Er waren al een paar mensen aanwezig maar we hadden geen idee waar we naar toe moesten en waar we onze spullen kwijt konden. Een vriendelijke man achter de balie wees ons waar de kluisjes waren. Het was nog erg stil, maar langzaam kwamen er steeds wat meer mensen binnen. We lieten onze jassen en tassen achter in het kluisje en vroegen ons af of we onze schoenen ook al uit moesten doen. Na even te staan twijfelen besloten we dat maar te doen. We zouden immers niet met onze schoenen aan gaan dansen.

26 februari 2021 is de dag dat mijn boek uitkwam.

Het is weer zo ver. Ik schaam me bijna om het uit te spreken.

Al jarenlang loop ik tegen bepaalde patronen aan. In sociale situaties blijft het moeilijk om mijn weg te vinden. Ik vermijd vaak oogcontact omdat dat voor mij lastig is. Ik weet heel vaak niet hoe ik me ‘behoor’ te gedragen en ik kan mezelf totaal verliezen in bepaalde interesses. Er zijn nog wel een aantal dingen die ik hier zou kunnen opsommen, maar daar gaat het nu niet over. Dit gaat over het feit dat ik last heb van bepaalde patronen in mijn leven en me al tijden afvraag waar dat vandaan komt? Waarom ben ik zo?

Ik wist niet meer wie ik was. Verloor mezelf aan een hogere macht.

Vorig jaar heb ik een aantal doelen voor mezelf opgesteld, het leek me leuk om samen het jullie hierop terug te blikken. Dit zijn de doelen die ik vorig jaar heb opgesteld:

Ik vond het verschrikkelijk om toe te moeten geven dat ik honger had. Wat ik echter nog verschrikkelijker vond, was dat ik nog veel meer honger leek te hebben dan iedereen om me heen. Na een maaltijd had ik nog steeds honger. Mijn lichaam had natuurlijk een extreem tekort opgebouwd, dus het was eigenlijk absoluut niet vreemd dat mijn lichaam bleef vragen om eten.

Ik wist niet meer hoe het voelde om

Gevangen in verlangens

Het tweede schooljaar is alweer een aantal weken aan de gang. Het voelt anders dit jaar. Er is heel veel veranderd in één jaar tijd. Niet alleen mijn klas en mijn studiebegeleider, maar ook ik. Ik ben veranderd. Ik voel het aan alles.

Het is voor buitenstaanders vaak lastig te begrijpen waarom het zo moeilijk kan zijn om de eetstoornis los te laten. Want waarom is het zo lastig om iets los te laten dat jou totaal kapot maakt? Iets dat alles langzaam van je afneemt? Waarom is het zo lastig om door die verdomde gedachtes heen te breken?