Ik ben jarenlang doodsbang geweest om aan te komen. Aankomen voelde voor mij als falen. Afvallen was voor mij het enige wat ik wél leek te kunnen. Daar was ik goed in, daar blonk ik zelfs in uit. Het gaf me een goed gevoel als ik streng tegen mezelf was. Als het me lukte om mezelf allerlei lekkers te ontzeggen. 

Ken je dat: dat je er alles aan doet om de ander tevreden te stellen? Dat de ander eigenlijk altijd belangrijk is dan jijzelf. Dat je het moeilijk vind om zelf keuzes te maken, dus liever de ander een keuze laat maken? Dat je bang bent om anderen teleur te stellen? 

Het is de innerlijke strijd die niemand ziet. De innerlijke strijd die zo ontzettend veel pijn doet. De pijn. De schaamte. De gevangenis van de overtuigingen vanuit je verleden.

In de meeste eetstoornisbehandelingen is het een gangbare praktijk om cliënten wekelijks (en soms  nog vaker) te wegen. Deze benadering lijkt op het eerste gezicht logisch: je zou gewichtsveranderingen namelijk kunnen zien als belangrijke indicatoren zijn voor het herstelproces. Is dat echter wel zo?

Al zo lang ik het me kan herinneren heb ik last van sociale angst. Ik ben altijd bang geweest in sociale situaties. Bang om iets stoms te zeggen. Bang om überhaupt iets te zeggen. Bang om fouten te maken, om af te gaan of iets verkeerd te doen. Bang voor wat de ander van me zou vinden. 

Het is alweer even geleden dat ik wat persoonlijke updates met jullie heb gedeeld, dus leek het me wel weer tijd om dat te gaan doen! De afgelopen weken zijn nogal druk en chaotisch geweest. Het viel me een tijdje geleden op dat dit woorden zijn die ik de afgelopen twee jaar best vaak heb gebruikt. Grappig eigenlijk, als je beseft dat mijn leven jarenlang in het teken van controle heeft gestaan.