Er was een tijd dat ik mezelf volledig kwijt was. Niet alleen door alles wat er van me verwacht werd in het dagelijkse leven, maar ook diep vanbinnen. Ik voelde me afgesneden van mijn eigen wensen, verlangens en, misschien wel het belangrijkste, mijn eigen grenzen. Grenzen waren een vaag concept voor mij; iets dat ik nauwelijks begreep, laat staan dat ik ze voor mezelf kon aangeven.
Ik zie de buitenwereld als een spiegel die onze innerlijke staat van zijn weerkaatst. Onze percepties, emoties en gedachten beïnvloeden hoe we de wereld om ons heen ervaren. Het kan voelen alsof de wereld een vijandige plek is, vol kritiek en verwachtingen, maar in werkelijkheid is dit vaak een projectie van onze eigen innerlijke strijd.
Weg van pijn
Ik stopte door regels te doorbreken.Door te stoppen met het afwegen van voedingsmiddelen. Iemand anders te laten kiezen wat er gegeten zou worden. Het koken uit handen te geven.Verpakkingen niet meer constant om te draaien om de voedingswaarden te checken.Ik had echter nooit kunnen stoppen als ik het zelf niet had gewild. Als ik niet had gewild om weer pizza te kunnen eten zonder daarbij alleen maar bezig te zijn met het aantal calorieën dat ik naar binnen werkte. Ik had een diep verlangen. Een verlangen om weer te kunnen leven. Te kunnen genieten. Om mijn dagen niet meer te laten beïnvloeden door getallen. Om vrij te zijn.Ik weet, helaas, nog steeds heel goed te benoemen hoe veel calorieën in bepaalde producten zitten.
Herstellen van een voedings- en lichaamsgerichte coping (eetstoornis) is een uitdagende en vaak pijnlijke reis. Een van de meest voorkomende en hardnekkige emoties die mensen tijdens dit proces ervaren, is schuldgevoel. Deze gevoelens kunnen een aanzienlijke impact hebben op je herstel, maar het is belangrijk om te weten dat je hierin niet alleen bent en dat er manieren zijn om hiermee om te gaan.
Ik weet nog goed hoe vaak ik tijdens mijn herstelproces “ja, maar” heb gezegd. Mijn hoofd verzon overal een excuus voor. Op dat moment beseft ik me niet dat ik constant in de weerstand zat. Dat ik deed alsof ik wilde herstellen, terwijl ik diep van binnen dat helemaal niet wilde. Ik was doodsbang. En ik voelde me ontzettend onveilig.
