Herstellen van een voedings- en lichaamsgerichte coping (eetstoornis) voelt soms als een eindeloze strijd. Het kan voelen alsof je op een kruispunt staat, maar niet weet welke richting je op moet. Het is frustrerend, vermoeiend en soms voelt het alsof het nooit beter zal worden. Maar wat als ik je vertel dat dit gevoel van vastzitten eigenlijk een normaal onderdeel is van herstel?
Het zenuwstelsel en de dorsale toestand
Wanneer je lange tijd met een voedings- en lichaamsgerichte coping worstelt, heeft je zenuwstelsel zich aangepast aan overleven. Je lichaam en geest hebben mechanismen ontwikkeld om je veilig te houden – zelfs als die mechanismen uiteindelijk destructief blijken te zijn. Een van die toestanden is de zogenaamde dorsale vagale toestand, een overlevingsmodus waarin je je afgesloten voelt van de wereld, verdoofd, moedeloos en machteloos. Dit is waarom herstel soms zo uitzichtloos voelt. Niet omdat je niet vooruitgaat, maar omdat je zenuwstelsel gewend is geraakt aan deze staat van zijn.
Kleine stappen als sleutel
Herstel is geen sprint, maar een verzameling van kleine stappen die samen iets groots vormen. Het is verleidelijk om te denken dat alleen grote doorbraken tellen, maar in werkelijkheid zijn het de kleine dagelijkse keuzes die het verschil maken. Een extra hap eten, eerlijk zijn over je gevoelens, rust nemen wanneer je lichaam daarom vraagt – al deze dingen lijken misschien klein, maar ze zijn gigantisch als je kijkt naar het grotere plaatje.
De angst voor het onbekende
Een voedings- en lichaamsgerichte coping biedt, hoe destructief ook, een zekere vorm van controle en veiligheid. Loslaten betekent een sprong in het onbekende wagen. En dat is doodeng. Maar het leven in herstel – een leven waarin je vrij bent van de dwang, de angst en de constante strijd – is zoveel fijner dan het overleven waarin je nu misschien vastzit. Je hoeft het niet meteen te voelen of te geloven, maar vertrouw erop dat elke stap vooruit je dichter bij dat leven brengt.
Je mag vastzitten
Het is normaal om je soms moedeloos te voelen. Om te denken dat het nooit beter wordt. Om het even allemaal niet meer te zien zitten. Dit betekent niet dat je faalt in herstel; het betekent dat je mens bent. Vastzitten betekent niet dat je terugvalt. Het betekent dat je even op adem moet komen, dat je zenuwstelsel zich probeert aan te passen aan een nieuwe manier van leven.
Gun jezelf geduld. Blijf kleine stappen zetten. En weet dat zelfs als je nu het gevoel hebt dat je vastzit, dit niet betekent dat je hier voor altijd blijft. Het leven kan weer beter worden. Ook voor jou.
