Mijn Eetstoornis en Ik

Ja, het voelt soms onmogelijk. Ja, het voelt soms ontzettend zwaar.

Voorheen schoot ik enorm in de stress van alleen het idee al om een dagje weg te gaan. Mijn hoofd werd dan overspoeld met gedachtes rondom het eten en bewegen. Hoe moest ik er voor gaan zorgen dat ik op een dagje weg genoeg beweging zou krijgen? Hoe kon ik er voor zorgen dat ik exact hetzelfde aantal minuten als normaal zou wandelen? Hoe veel eten zou ik mee moeten nemen? Zou ik mijn tussendoortjes over kunnen slaan? Zou ik heel misschien ergens durven te gaan lunchen? Maar wat zou ik dan kunnen nemen? Zou het vervelend zijn als ik zou vragen om allerlei ingrediënten weg te laten? Zou ik wel op normale tijden kunnen eten? Zou ik van te voren nog kunnen sporten als ik extra vroeg op zou staan? Of zou ik misschien nog kunnen sporten na thuiskomst?

Waarom het kan helpen om jouw problemen te delen

Soms kan het ontzettend lastig zijn om tegen je eetstoornis in te gaan, misschien heb je het gevoel dat jouw eetstoornis zó sterk is dat je er helemaal niet tegenin kunt gaan – maar dat is niet waar! Je kunt er zeker tegenin gaan. Je zult dan echter wél zelf moeten geloven dat je er tegenin kunt gaan.

Foto door Dominika Roseclay via Pexels

Pasgeleden kwam ik op internet een filmpje tegen over een echtpaar dat een vakantieverblijf had opgezet voor gezinnen met een eetstoornis.

Ik ben nogal een pessimist. Als er iets mis gaat in mijn leven, dan bedenk ik meteen een heel rampscenario. Ik ga vaak eerder uit van het negatieve, dan van het positieve.

Herstellen van een eetstoornis duurt vaak lang. Heel lang. Dat voelt vaak zó frustrerend. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn naasten. Tijdenlang zagen ze geen vooruitgang, of nauwelijks vooruitgang terwijl ik keihard mijn best deed mezelf staande te houden.

Onderstaande tekst heb ik voorgedragen tijdens lezingen. Ik heb lang getwijfeld of ik dit er wel in zou moeten laten. Achteraf kreeg ik juist over dit gedicht heel veel complimenten. Daarom wilde ik het graag met jullie delen!

Extreme hunger

Een tijdje geleden heb ik besloten om te stoppen met wegen. Dat was voor mij een enorm moeilijke beslissing. Ik dacht dat ik dit niet zou durven en dat ik het niet aan zou kunnen om dat gewicht niet meer te zien, ik wilde de controle niet verliezen. Ik had een obsessie gecreëerd rondom dat stomme getal en ik was bang dat ik (te) veel zou gaan aankomen wanneer ik niet meer zou wegen.

Sinds het moment dat ik gediagnosticeerd werd met anorexia, schaamde ik me voor mijn hongergevoel. Iemand die anorexia heeft, heeft toch geen honger?!