Soms bouw je een leven op uit regels. Ze ontstaan niet zomaar. Ze wortelen in een diep verlangen naar veiligheid, controle, betekenis. Zeker wanneer je opgroeit met verwarring, pijn of gemis, kunnen regels aanvoelen als richtingaanwijzers in een landschap dat je nooit echt hebt leren bewonen. Je leert ze volgen. Niet omdat ze per se waar zijn, maar omdat ze houvast bieden. Omdat ze orde brengen in een binnenwereld die anders te groot, te veel, te onveilig voelt.

Extreme honger, ook wel ‘extreme hunger’ genoemd,  is een veelvoorkomend, maar vaak beangstigend onderdeel van herstel na een eetstoornis. Het is een intense lichamelijke en mentale honger die voor je gevoel niet stopt, hoe veel of vaak je ook eet.

Jarenlang woonde ik vooral in mijn hoofd. Mijn lijf voelde als iets vreemds; een ding dat ik moest controleren, verbeteren, negeren of simpelweg ontkennen. Voelen was onveilig. En dus voelde ik liever helemaal niks.

Heb je jezelf ooit betrapt op het pulken aan je huid? Misschien aan een korstje, een klein bultje of een oneffenheid die je ‘weg’ wilt hebben? Voor sommigen is het een gewoonte, voor anderen een hardnekkige en vaak oncontroleerbare drang die diepe sporen nalaat. Maar waarom doen we dit eigenlijk? En wat heeft dit te maken met onderdrukte spanning en lichaamsbewustzijn?

Herstellen van een voedings- en lichaamsgerichte coping (eetstoornis) voelt soms als een eindeloze strijd. Het kan voelen alsof je op een kruispunt staat, maar niet weet welke richting je op moet. Het is frustrerend, vermoeiend en soms voelt het alsof het nooit beter zal worden. Maar wat als ik je vertel dat dit gevoel van vastzitten eigenlijk een normaal onderdeel is van herstel?