Vroeger was ik enorm verlegen, ik praatte nauwelijks maar lachte altijd. Ik vond het vooral ontzettend eng om tegen vreemden te praten. Ik was altijd bang om iets verkeerds te zeggen. Ik dacht na bij ieder woord. Ik begon te zweten als ik de beurt kreeg in de klas.

Dankjewel dat jij mij opnieuw vertrouwen in de liefde gaf.

Ja, het voelt soms onmogelijk. Ja, het voelt soms ontzettend zwaar.

Voorheen schoot ik enorm in de stress van alleen het idee al om een dagje weg te gaan. Mijn hoofd werd dan overspoeld met gedachtes rondom het eten en bewegen. Hoe moest ik er voor gaan zorgen dat ik op een dagje weg genoeg beweging zou krijgen? Hoe kon ik er voor zorgen dat ik exact hetzelfde aantal minuten als normaal zou wandelen? Hoe veel eten zou ik mee moeten nemen? Zou ik mijn tussendoortjes over kunnen slaan? Zou ik heel misschien ergens durven te gaan lunchen? Maar wat zou ik dan kunnen nemen? Zou het vervelend zijn als ik zou vragen om allerlei ingrediënten weg te laten? Zou ik wel op normale tijden kunnen eten? Zou ik van te voren nog kunnen sporten als ik extra vroeg op zou staan? Of zou ik misschien nog kunnen sporten na thuiskomst?

Waarom het kan helpen om jouw problemen te delen