Het enige dat ik na terugkomst van mijn Oeganda vrijwilligersreis wilde, was weer groenten bij mijn eten. Want dat had ik lange tijd niet gehad. Verder was er nog niks aan de hand. Na deze indrukwekkende reis ging ik weer verder met mijn leven in Nederland. Wat ik vergat, was te praten over deze reis. Wat het met me deed, wat ik zag, wat ik voelde. Uiteindelijk bleek dit namelijk een voedingsbodem te zijn voor een vervelende periode.

Ik denk dat dit voor zowel mensen die kampen met een eetstoornis als hun naasten een vraag is die geregeld in hun hoofd voorbij komt: Hoe zorg je er nou voor dat je die knop omzet?

Ik heb het eerder al eens besproken in een video, maar wil er in deze blog graag verder op in gaan. Wat mij namelijk ontzettend verdrietig maakt is dat het tegenwoordig een trend lijkt te zijn om op te scheppen over je mentale problemen. Op instagram zie ik vaak voorbij komen dat mensen in hun biografie beschrijven welke diagnoses ze allemaal hebben of hoe veel opnames ze al gehad hebben.

25 augustus 2021: Vandaag was het dan zo ver. De introductiedag van mijn nieuwe opleiding. De opleiding tot ervaringsdeskundige in zorg en welzijn... Wie had een jaar geleden gedacht dat ik dit verhaal kon typen? Nou, ik niet!

Ik vond het ontzettend belangrijk om in mijn boek ook de verhalen van mijn naasten te delen. Ik wilde daarmee laten zien dat een eetstoornis invloed heeft op het hele gezin.

Een eetstoornis kan er voor zorgen dat je in een sociaal isolement terecht komt. Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat sociale contacten moeilijker zijn te onderhouden omdat deze vaak gepaard gaan met eetmomenten.