Soms verbaas ik mezelf. Ik verbaas me over hoe mijn leven er nu uit ziet. Over wat ik doe en hoe ik me voel. Nee, ik ben niet altijd gelukkig. Maar ik ben wel verdomde blij. Blij met hoe het op dit moment gaat. Misschien zelfs wel een beetje trots.

Vorige week was ik een van de sprekers, ofwel een van de ‘levende boeken’, tijdens een event in de bibliotheek in Nuth. Hoewel ik dit vroeger tot in de puntjes zou hebben voorbereid, had ik nu helemaal niks voorbereid. Waar ik me vroeger moest vasthouden aan die controle om mezelf staande te kunnen houden, voel ik nu juist de behoefte om die controle volledig los te laten. Ik kan mezelf niet meer staande houden als ik het gevoel heb dat ik alles onder controle moet hebben; dat beangstigd me, het beklemt me. Ik wil mezelf niet meer op die manier klemzetten. Ik verlang naar vrijheid. Niks onder controle hebben. Het beangstigd me, maar geeft me tegelijkertijd het gevoel dat ik écht leef. 

Damn, ik zit inmiddels in mijn afstudeerfase. Ik had een paar jaar geleden niet durven dromen dat ik nu een opleiding tot ervaringsdeskundige zou afronden. En daar zit ik dan. Hoewel ik blijdschap voel, voel ik ook angst. Angst voor verandering. Voor nieuwe keuzes.

Ja, het staat er echt. Ik ben bang voor mensen. Vroeger kon ik dit nog veel intenser voelen dan hoe ik het nu voel. Nee, ik ben niet bang voor ieder mens, maar ik ben wel bang voor veel mensen.

Ik weet nog goed dat ik bang was voor iedere calorie. Dat mijn dagen gevuld waren met denken aan eten. Dat stilzitten de grootste uitdaging was. Dat ik het moeilijk vond om geld aan mezelf uit te geven.

Hoewel het de afgelopen tijd best goed met mij gaat, heb ik nog steeds veel last van ‘mijn hoofd’. Van de gedachtes die mij soms kunnen achtervolgen en van de patronen waarin ik verstrikt raak.