Door de bril van mijn gedachtes

Damn, ik zit inmiddels in mijn afstudeerfase. Ik had een paar jaar geleden niet durven dromen dat ik nu een opleiding tot ervaringsdeskundige zou afronden. En daar zit ik dan. Hoewel ik blijdschap voel, voel ik ook angst. Angst voor verandering. Voor nieuwe keuzes.

De afgelopen twee jaar zijn voor mij ontzettend waardevol geweest. Ik heb mezelf weten uit te dagen om nieuwe dingen te doen. Ik heb mezelf door opdrachten heen moeten worstelen en ben mezelf keihard tegengekomen in de drang naar ‘goed genoeg’ willen zijn.

Het maakt me verdrietig dat het me nog steeds zo bezighoudt: ben ik wel goed genoeg? Kan iemand me alsjeblieft het bewijs geven? Constant verlang ik naar goedkeuring. Naar erkenning. 

Als mijn studie wegvalt; waar kan ik die erkenning dan vandaan halen? Val ik dan weer in een groot zwart gat?

Ik ben al een paar maanden bezig met een grote zoektocht: wat ga ik doen na het afronden van deze opleiding? Er zitten ontzettend veel ideeën en plannen in mijn hoofd. Opties in overvloed. Ik zou het liefst alles willen doen, maar dat gaat niet. Ik moet keuzes gaan maken. 

Hoewel ik me aan de ene kant levenslustig voel, voel ik me aan de andere kant angstig. Het gevoel dat er weer van alles van me verwacht wordt maakt me bang. Hoewel ik met veel toffe dingen bezig ben, voelt het alsof ik er niet echt meer ben. Alsof ik er niet echt meer kan zijn. Ik leef weer eens in de toekomst; iets dat me altijd al enorm beangstigd heeft. Hoewel ik dondersgoed weet dat het me geen goed doet, lukt het me niet meer om te ontsnappen aan de gedachtes die mij laten wegdrijven van het hier en nu.

Soms lukt het me om weer heel even terug in te dalen. Om terug te keren naar waar en wie ik ben en waar ik sta,  dan besef ik me ineens weer wat ik me verdomde dankbaar ben.

Maar waarom zit er dan toch zo veel angst in mijn hoofd? Zo veel frustratie? Zo veel verdriet? Ik weet het: het komt door de verhalen die ik mezelf vertel. De verhalen die mijn gedachtes hebben gecreëerd. Soms zie ik de wereld door de bril van die gedachtes. Dan kan ik niet meer genieten. Niet meer leven. Niet meer zijn. Dan is alles wat ik ben ineens niet meer wie ik werkelijk ben.

Wat nou als ik geen keuze maak? Als ik het leven laat bepalen? Als ik de bril van mijn gedachtes af kan zetten? Als ik weer kan leven? Kan zijn?

Ik kan het proberen. Mijn drang naar goedkeuring en erkenning laten stikken. Niet meer goed genoeg zijn. En misschien juist dan de ruimte voelen om te zijn.