Dit gastartikel is geschreven door Melissa van Meggelen-Nuis.
Wil jij ook een gastartikel schrijven? Stuur dan een mailtje naar shannon@mijneetstoornisenik.nl
Het is half negen in de ochtend. Zelf ben ik al begonnen aan mijn dag, maar nu begint mijn dag pas echt. Ik kom zijn kamertje binnen en geniet elke keer weer van zijn brede glimlach. Mijn zoontje, mijn eigen zoontje. Wie had dat ooit kunnen denken?! Elke dag beginnen we met veel gelach. Elke avond sluiten we af met veel knuffels en kusjes. Alle clichés zijn waar. Ik zou nooit meer zonder ons lachebekje kunnen.
Maar elke dag heeft ook een keerzijde. Ik ben namelijk moeder maar ik heb ook al ruim dertien jaar anorexia. Iets wat 24/7 in mijn hoofd afspeelt en mij beperk in het dagelijks leven.
Ik merk dat er een groot taboe hangt rond dit onderwerp. Ik voel het zelf ook: schaamte over mijn incompetentie als moeder en partner. En die schaamte zorgt weer voor een hoop eenzaamheid en onzekerheid. Ik heb het mooiste bezit van de wereld en toch lukt het mij nog niet om ‘normaal’ te doen.
Elke dag houd ik mijn beweging bij, tel ik alle calorieën en weeg ik elk product tot de gram af. Het is ons ‘nieuwe normaal’ geworden. Complete paniek komt in mij naar boven wanneer ik dit niet zou doen. De maandelijkse weegmomenten zorgen voor grote spanning, nachten wakker liggen in angst dat er vijf ons bij is. Mijn verstand komt er niet bij. Maar het is wat het is. Spanningen uit het verleden hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben. Met leuke en minder leuke kanten.
De jaren van therapie liggen achter mij. Ik heb er geen puf meer voor. Uitgestreden ben ik allerminst. Ik weet waar ik het voor doe. Mijn twee liefste mannen die mij elke dag weer aan het lachen maken geven mij alle kracht en moed om door te zetten. Opgeven is absoluut geen optie.
Foto door Andreas Wohlfahrt via Pexels
Moeder staat niet voor perfectie of superheld. Onvoorwaardelijke liefde is hetgeen wat volgens ons het zwaarst weegt in de opvoeding. Dat is wat wij ons zoontje willen meegeven. Hij mag zijn wie hij is en zijn gevoelens altijd uiten. Wij zullen hem hoe dan ook beschermen en al onze liefde geven. Elk mens heeft zijn mooie en minder mooie kanten. Daarin is geen mens perfect. Natuurlijk ben ik bang dat ik ons zoontje later mogelijk ook psychische problemen krijgt. Ik weet dat het voor een deel erfelijk is. Maar we doen ons uiterste best om ons zoontje hiervoor te beschermen en hem een veilige thuissituatie te bieden. Dat mooie doel geeft mij de kracht om het beste uit mezelf te halen.
Het is een dagelijkse strijd, de ene dag gaat het beter dan de andere. Soms ga ik de dag met vertrouwen tegemoet, zie ik het leven zitten. Andere dagen geeft mijn lichaam alle signalen dat het op is en weet ik niet waar ik de energie vandaan moet halen. Een kind opvoeden is het mooiste wat er is, maar het vergt ook heel veel van je. Roeien met de riemen die je hebt om aan het einde van de dag weer aan wal te komen. Met alle liefde die je ervoor terugkrijgt is dat het alle energie dubbel en dwars waard, en gelukkig sta ik er ook bijna nooit alleen voor.
Reactie plaatsen
Reacties