Onuitstaanbare honger

Anorexia en honger. Dat kan toch niet?

Chaos. Oorlog in mijn hoofd.

Ik snap het niet. Waarom heb ik honger?

Ik heb toch anorexia!

Dit kan niet. Dit mag niet.

Gisternacht kon ik niet slapen, ik had zó een ongelofelijke honger.

Ik wilde zo graag dat het over zou gaan.

Ik voelde me enorm schuldig.

Ik snap het niet. Ik eet een ‘normale’ hoeveelheid en toch blijft die honger.

Ik heb toch genoeg gegeten?

Of heb ik toch niet genoeg gegeten?

Wat is nou eigenlijk genoeg?

Ik weet het niet meer.

Mijn hoofd draait door.

Ik wil gewoon geen honger hebben.

Ik haat mezelf omdat ik honger heb!

Schaamte.

Verdiet.

Boosheid.

Ik snap het niet.

Waarom?

Waarom heb ik honger?

De honger leek alleen maar toe te nemen en ik kon aan niks ander meer denken.

Cravings. Ik zou van alles willen eten.

Maar ik mag het niet.

Ik schaamde me zó erg dat ik de woorden bijna niet uit durfde te spreken naar mijn vriend.

“Ik voel me niet goed,” vertelde ik aan hem.

Ik kon niet uitspreken dat ik honger had.

Het mocht niet.

Mijn eetstoornis schreeuwde me keihard toe.

Chaos in mijn hoofd. Paniek. Verdriet.

“Ik heb honger.”

Shit, had ik dat nou echt gezegd?

Meteen had ik weer spijt.

“Als je honger hebt, moet je eten. Je lichaam geeft dit niet voor niks aan.”

Ik weet dat hij gelijk heeft. Ik weet dat ik gewoon zou moeten eten.

Maar waarom voelt het alsof ik een misdaad bega?

Met knikkende knietjes belandde ik uiteindelijk in de keuken.

Vannacht heb ik toegegeven aan mijn honger en dat is oké!

Als ik had moeten plassen – dan was ik toch ook naar het toilet gegaan?

Dan had ik me toch ook niet geschaamd?

Ik wil geen nachten meer wakker liggen van onuitstaanbare honger.

Ik wil mijn dagen niet meer besteden aan het denken aan alles wat ik zou kunnen eten,

maar het vervolgens niet durven eten.

Ik wil en zal niet meer luisteren naar mijn eetstoornis.

Ik heb honger naar het leven. Onuitstaanbare honger.