Ik krijg steeds meer een hekel aan het woord eetstoornis. Tegenwoordig probeer ik op elke plek waar ik kom mensen te vertellen waarom deze benaming niet kloppend is. Ik heb zelf ook al een nieuwe benaming bedacht, namelijk ‘voeding- en lichaamsgerichte coping.’

Ik kan me nog goed herinneren hoe erg ik vroeger altijd gefocust was op de ander. Naast dat ik constant in mijn hoofd bezig was met wat ik zelf wel of niet mocht eten, was ik namelijk ook enorm obsessief bezig met wat mensen om mij heen aten.

Ooit was het mijn allergrootste angst. De angst om aan te komen tot een gezond gewicht. Voor buitenstaanders klinkt het vaak bizar; waarom zou je bang zijn om weer gezond te worden? 

Terwijl ik dit blog schrijf, heb ik net een gastles achter de rug. Iets waar ik enorm veel energie uit haal. En hoewel ik een applaus en heel wat complimenten kreeg, leeft er nog steeds een gedachte in mij die me verteld dat het niet goed genoeg was. Toch kan ik mezelf inmiddels neerleggen bij de gedachte dat het goed was zoals het was. Dat ik heb gedaan wat ik kon, dat ik van het moment heb genoten, dat ik heb kunnen leren maar hopelijk ook heb kunnen inspireren. 

Sta jij wel eens stil bij welke regels je jezelf allemaal oplegt? Op welke manier jij jezelf verteld dat je je moet gedragen? Op welke manier je jezelf vertelt dat je om moet gaan met emoties?

“Kijk eens niet zo boos” roept een buurman me toe vanuit zijn auto. Ik kijk hem aan en lach vriendelijk naar hem. Ondertussen merk ik dat er vanbinnen iets gebeurd. Ik voel frustratie en boosheid. Wie denkt hij wel niet dat hij is? En waarom zou ik niet boos mogen kijken? Ik heb een rotweek achter de rug en ik heb helemaal geen zin om te lachen. Er valt niks te lachen.