Herstellen van een voedings- en lichaamsgerichte coping (eetstoornis) is een uitdagende en vaak pijnlijke reis. Een van de meest voorkomende en hardnekkige emoties die mensen tijdens dit proces ervaren, is schuldgevoel. Deze gevoelens kunnen een aanzienlijke impact hebben op je herstel, maar het is belangrijk om te weten dat je hierin niet alleen bent en dat er manieren zijn om hiermee om te gaan.

Ik weet nog goed hoe vaak ik tijdens mijn herstelproces “ja, maar” heb gezegd. Mijn hoofd verzon overal een excuus voor. Op dat moment beseft ik me niet dat ik constant in de weerstand zat. Dat ik deed alsof ik wilde herstellen, terwijl ik diep van binnen dat helemaal niet wilde. Ik was doodsbang. En ik voelde me ontzettend onveilig.

Ik ben jarenlang doodsbang geweest om aan te komen. Aankomen voelde voor mij als falen. Afvallen was voor mij het enige wat ik wél leek te kunnen. Daar was ik goed in, daar blonk ik zelfs in uit. Het gaf me een goed gevoel als ik streng tegen mezelf was. Als het me lukte om mezelf allerlei lekkers te ontzeggen. 

Ken je dat: dat je er alles aan doet om de ander tevreden te stellen? Dat de ander eigenlijk altijd belangrijk is dan jijzelf. Dat je het moeilijk vind om zelf keuzes te maken, dus liever de ander een keuze laat maken? Dat je bang bent om anderen teleur te stellen? 

Het is de innerlijke strijd die niemand ziet. De innerlijke strijd die zo ontzettend veel pijn doet. De pijn. De schaamte. De gevangenis van de overtuigingen vanuit je verleden.

In de meeste eetstoornisbehandelingen is het een gangbare praktijk om cliënten wekelijks (en soms  nog vaker) te wegen. Deze benadering lijkt op het eerste gezicht logisch: je zou gewichtsveranderingen namelijk kunnen zien als belangrijke indicatoren zijn voor het herstelproces. Is dat echter wel zo?