Het leek me leuk om af en toe even update te schrijven over hoe het nou eigenlijk met mij gaat. Ik krijg geregeld vragen over mijn opleiding en vind het dan ook leuk om jullie het een en ander daarover te vertellen.
September was voor mij dé maand waarin mijn nieuwe leven begon: het studentenleven, haha. Voor het eerst in jaren heb ik mijn hele ritme om moeten gooien. Ineens moet ik één lange dag naar school en meerdere dagen per week stage lopen. Daarnaast zijn er in de afgelopen maanden nog een aantal heftige veranderingen geweest in mijn leven, waardoor mijn wereld even totaal op de kop lijkt te staan.
Ik moet enorm wennen aan alle nieuwigheden. Ik mis de hondjes en medewerkers van het dierenasiel ook best wel, ik heb namelijk jarenlang met veel plezier vrijwilligerswerk gedaan bij het dierenasiel. Nu zien mijn dagen er heel anders uit.
Er komt ineens veel op me af en dat had ik ook wel verwacht. Toch overvalt het me. Vooral mijn eigen onzekerheid en de confrontatie met allerlei oude gedachtenpatronen overvalt me. Ik had niet gedacht dat dit weer zó sterk aanwezig zou zijn. Op school vind ik het best lastig om ‘mijn plekje’ te vinden. Ik heb tijd nodig om te wennen aan alle andere mensen, maar ik heb ook tijd nodig om een goed ritme te vinden om alles te kunnen doen wat er van mij verwacht wordt.
Langzaamaan begin ik mijn ritme trouwens wel te vinden en dat voelt wel fijn. Ik ben een groot gedeelte van mijn tijd met school bezig, maar ik merk dat ik het allemaal ook heel interessant vind en dat ik dat zelf dus eigenlijk helemaal niet zo erg vind. Ik ben enorm bereid om allerlei nieuwe kennis te vergaren.
De lesdagen vind ik best vermoeiend, maar ook heel tof. Het zijn nogal lange dagen: van half elf in de ochtend tot half acht in de avond. Toch merk ik dat zo’n dag snel voorbij gaat. Waar ik ontzettend blij mee ben, is dat het eten op de schooldagen goed gaat. Ik vond dat namelijk nog wel spannend. Ik moet al erg vroeg avond eten omdat we meestal pauze hebben om half vier tot half vijf. Daarna hebben we weer les van half vijf tot half acht. Ik vind het niet prettig om tijdens de les te eten en als ik pas na school zou eten zou ik vergaan van de honger, haha. Het lukt me om praktischer te denken wat eten betreft. Het is goed om regeltjes op dat gebied wat losser te kunnen laten en mezelf toe te kunnen staan om gewoon in de pauze te kunnen eten, terwijl dat voorheen waarschijnlijk een groot knelpunt zou zijn geweest.
Het is een emotionele rollercoaster. Deze opleiding zorgt er voor dat ik stil moet staan bij dingen waar ik misschien normaal niet zo graag stil bij wil staan. Het is alsof er ineens weer allerlei deuren zijn geopend in mijn hoofd die ik heel lang onbewust niet wilde openen.
Ik merk echter ook dat ik steeds wat meer mensen leer kennen. Dat vind ik fijn, ook al voel ik me vaak nogal onzeker in het contact met anderen. Ik besef me nu echter ook dat ik best onzeker mag zijn én dat er nog veel meer mensen zitten met vergelijkbare onzekerheden. Jammer genoeg maakt dat het gevoel niet minder. Ik merk dat ik vaak nog erg wordt tegengehouden door dat strenge stemmetje in mijn hoofd en dat het daardoor moeilijk is om bepaalde opdrachten goed uit te voeren.
Misschien zet ik mezelf ook wel weer te veel onder druk. Ik wil alles heel graag heel goed doen en daardoor mislukt dat juist. Ik ben constant bezig met mezelf een bepaalde druk op te leggen en om vervolgens mezelf te beoordelen als iets niet helemaal gaat zoals ik had gewild. De innerlijke criticus schreeuwt door mijn hoofd. Ik hoop dat ik hem steeds wat meer het zwijgen op kan gaan leggen.
Reactie plaatsen
Reacties