Ik sloeg mijn puberteit over

Mijn eetstoornis ontstond rond mijn dertiende, een leeftijd waarin je volop in ontwikkeling bent.

Ik wist destijds niet goed wie ik was, wie ik wilde zijn en wat ik met de toekomst aan moest.

Daarnaast begon mijn lichaam en uiterlijk een steeds grotere rol te spelen in het leven en vond ik dat ook heel moeilijk om mee om te gaan. Ik was niet tevreden over mijn uiterlijk en heb vaak gewenst dat ik iemand anders was.

Doordat ik mijn eetstoornis op deze leeftijd ontwikkelde, sloeg ik mijn puberteit over. Het voelt daarom alsof ik een deel van mijn ontwikkeling heb gemist.

Er zit een soort gat in mijn ontwikkeling. Een zwart gat, waarin ik alleen maar bezig was met (niet) eten en bewegen.

Ik sloot me af van de buitenwereld en had nauwelijks sociale contacten.

Die periode was enorm eenzaam. Ik denk er niet graag aan terug.

Het is pijnlijk om terug te denken aan die periode.

Mijn eetstoornisbubbel

Niet alleen mijn puberteit sloeg ik over, ook het gedeelte dat daarna kwam: het studentenleven.

Ik weet nog dat ik er enorm tegen opzag om een studie te moeten kiezen, ik was mezelf kwijt en dus ook de richting die mijn leven op zou moeten gaan. 

Ik koos de verkeerde studie, waarna alles nog meer uit de hand liep. Dat was het moment waarop ik mezelf écht verloor in mijn eetstoornis. Anderen begonnen aan een nieuwe studie, een nieuw leven. Ik zat opgesloten in mijn eetstoornisbubbel, ver weggezonken van de realiteit. Mijn leven draaide om calorieën verbranden en zo weinig mogelijk eten.

Ik ben nooit op stap geweest met vrienden. Ik ben nooit dronken geweest. Ik heb mezelf nooit écht laten gaan – dat kon ik simpelweg niet. Ik móest altijd alles onder controle hebben. Mijn eetstoornis hield mij gevangen in mijn zelfgecreëerde wereld.

Dingen zoals drank en drugs zijn voor mij een geheel onbekende wereld. Ik heb nooit met dat soort dingen mee kunnen doen. Ik kreeg al paniek bij het denken aan drank of drugs. Ik zou absoluut nooit die controle mogen loslaten en bovendien was ik doodsbang voor het drinken van calorieën.

Ook vond ik het moeilijk om mijn weg in de liefde te vinden, om een serieuze relatie op te bouwen en om mezelf over te geven aan intimiteit. Ik schaamde me voor mijn lichaam en wilde absoluut niet dat iemand anders mijn lichaam aan zou raken. Tegelijkertijd hunkerde ik naar liefde; ik wilde niet de eeuwige vrijgezel zijn. Maar wanneer ik een relatie had, begon ik weer te twijfelen. Kon ik niet tóch beter vrijgezel blijven?

Ik durf nu te zijn wie ik ben

Gelukkig schaam ik me nu eindelijk niet meer om mijn ‘achterstand’. Ik schaam me niet meer om wie ik ben en wat ik denk.

Ik durf nu te zijn wie ik ben.

Af en toe word ik nog geconfronteerd met het ‘gat’ in mijn leven. Mijn leven ziet er nog steeds niet zo uit als dat van de meeste leeftijdsgenootjes, maar ook het verschil in het vroegere leven is vaak nog merkbaar. De fijne of soms gekke jeugdherinneringen, die heb ik allemaal niet.

Ik voel me echter niet zielig en ik wil absoluut niet klagen. Ik denk namelijk dat alles wat ik heb meegemaakt mij ook heeft gemaakt tot de persoon wie ik nu ben, daar ben ik niet altijd trots op, maar af en toe besef ik me dat ik dat best zou mogen zijn. Ik ben enorm dankbaar voor het punt waarop ik nu sta in mijn leven. Het heeft geen zin om terug te kijken en spijt te hebben van alles wat ik in het verleden niet heb kunnen doen. Mijn verleden leert mij juist om beter om te gaan met het heden. Ik probeer tegenwoordig veel meer stil te staan bij het moment. Ik besef me hoe belangrijk het is om mezelf weer te gunnen om van het leven te kunnen genieten. Om de controle steeds meer los te laten en er te mogen zijn.