Ik heb meestal best wel moeite met de laatste maanden van het jaar. Ik ben geen winter-mens. Ik hou niet van kou. Ik kan de warmte van de zomer en het fijne gevoel dat de zonnestralen me geven soms dan ook écht missen. Ik vind het verschrikkelijk om me van top tot teen in te moeten pakken, zodat ik het niet koud heb.
Nee, die laatste maanden, dat zijn niet mijn favoriete maanden. Vaak kom ik na de zomer in een dip terecht. Als december nadert, is die dip meestal op zijn heftigst.
December, het is de maand die voor veel mensen staat voor gezelligheid. Voor mij is het een maand waar ik tegenop kijk.
Foto door Oleg Magni via Pexels
Vroeger vond ik het echter een gezellige tijd; het aftellen voordat kerst begon! Ik herinner me nog de donkere dagen waarop ik lekker binnen bij de lichtjes van de kerstboom zat. Liefst met warme chocolademelk en een lekker koekje.
Die gezelligheid heeft de laatste jaren plaatsgemaakt voor een gevoel van angst, onrust en verdriet. Het feit dat deze maand gezellig ‘hoort te zijn’ zorgt er nóg meer voor dat het dat juist niet is. Ik heb me de afgelopen jaren vaak verdrietig gevoeld omdat ik niet meer ‘mee kon doen’. Ik durfde niet meer mee te eten met de rest. Ik kon niet meer genieten. Ik kon niet gezellig zijn. Ik dacht alleen maar na over al het eten.
Ik berekende precies wat ik mocht eten en keek jaloers toe naar wat de rest aan tafel at. Ik wilde niets liever dan mee-eten met een lekker toetje of tussendoor een chocolaatje durven te eten.
Soms hield ik ruimte over in mijn ‘eet-plan’ zodat ik mezelf iets kon toestaan. De hele avond kon ik dan twijfelen over wat ik mezelf zou toestaan en of ik het überhaupt nog durfde. Zodra ik mezelf iets toestond, ontstond er achteraf weer een mega schuldgevoel. Ik had gefaald. Ik was niet sterk geweest.
Mijn gedachtes draaiden overuren. Nóg meer dan normaal was mijn hoofd bezig met eten en het compenseren daarvan. Die dagen waren verre van gezellig.
De laatste jaren kan ik steeds beter omgaan met de feestdagen. De stem van mijn eetstoornis schreeuwt nog steeds door mijn hoofd, maar het lukt me vaak om een compromis te sluiten. Om tóch een beetje mee te doen. Mijn gedachtes probeer ik meer te uiten en ik probeer mijn nare gevoelens er ook gewoon te laten zijn. Mijn familie denkt meestal met me mee en ik kan beter mijn eigen grenzen aangeven.
Ik hoef niet gezellig te doen als ik me niet gezellig voel…
Reactie plaatsen
Reacties
De eetstoornis zal je nooit brengen wat ie belooft: integendeel.
Bedenk dit bij elke hap of slok.
Klooien met eten en drinken lost je problemen niet op. Je krijgt nog meer bij!
Heb je helemaal gelijk in...
Die laatste zin, vind ik wel een mooie!