Dit gastartikel is geschreven door Arjen Hoftijzer.
Wil jij ook een gastartikel schrijven?
Stuur dan een mailtje naar shannon@mijneetstoornisenik.nl
Ik leg mijn producten op de kassaband van de supermarkt. Nadat ik alle 6 de piepjes van de codescanner heb meegeteld, stop ik alles in mijn tas. Bij het betalen kijkt de kassamedewerkster mij vrolijk aan: ''Ben je vrij van je werk vandaag?''
Even kijk ik haar beduusd aan.
''Ja,'' lieg ik.
Het stereotype dat er heerst over mannen en vrouwen is nog niet weg.
De man werkt, de vrouw zorgt voor de kinderen.
Ik ben niet zo'n stereotype man. Ik heb geen werk.
Of nou ja, is huisman een beroep?
Ik heb geen werk omdat dit niet gaat vanwege mijn eetstoornis. Anorexia.
Een vrouwenziekte.
Ik zei het toch, ik ben geen stereotype man.
Maar is het wel echt een vrouwenziekte?
Het klopt wél dat er meer vrouwen lijden aan deze ziekte.
Toch wordt er vaak vergeten dat mannen deze ziekte ook kunnen hebben.
Dat heb ik aan den lijve ondervonden.
Doordat ik onzeker was over mezelf en veel behoefte aan controle heb, ontwikkelde ik op mijn achttiende mijneetstoornis. Dit begon heel klein met het weg laten van een tussendoortje tot het moment kwam dat ik bijna niks meer at.
Er werd hulp voor mij gezocht en zo belandde ik in een eetstoornis kliniek.
Met alleen maar vrouwen. Ik ben zelf niet echt een ‘jongetje-jongetje’ dus ik had daar geen problemen mee. Wel was ik bang dat de meiden en vrouwen mij als een bedreiging zouden zien.
Gelukkig was de kliniek een veilige plek voor iedereen en voelde het al snel niet meer gek. Maar zelfs daar vonden sommige vrouwen het bijzonder en bijna vreemd om een man te zien met een eetstoornis!
''Vind jij jezelf dan ook écht te dik en tel je ook calorieën?''
Ja, dat klopt.
Therapieën waren vaak op vrouwen gericht en bij sommige therapieën mocht ik zelfs niet aanwezig zijn omdat het over het vrouwenlichaam ging!
Gelukkig komt er steeds meer aandacht voor mannen die lijden aan een eetstoornis en ik hoop dan ook dat in de toekomst de hulpverlening deze mannen ook beter gaat betrekken in therapieën of wellicht een persoonlijk gericht behandelplan kunnen bieden.
Ik ken niet veel mannen die een eetstoornis hebben en daarom voelt het soms best eenzaam. Het zou fijn zijn om met een andere man ervaringen te kunnen uitwisselen of herkenning en erkenning te krijgen.
Ik ben een tijdje een beetje opstandig geweest en bijna boos.
Waarom moet ik steeds uitleggen dat ook mannen anorexia kunnen hebben?!
Waarom is het gek als ik vertel dat ik geen werk heb?
Waarom stelt de kassamedewerkster deze vraag?
Tegenwoordig kan ik er beter mee omgaan.
We hebben allemaal wel vooroordelen en een verwachtingspatroon. Dat begrijp ik nu.
Als ik het rustig uitleg en de vragen beantwoordt kan ik meehelpen om het stereotype van deze 'meisjesziekte' te veranderen.
Ik mag zijn wie ik ben. Een man mét anorexia.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een mooie blog, een eye~opener. Zelf heb ik als man, smetvrees. Ook zo’n typische vrouwenziekte..mooi niet dus!
Maurice