Lees hier het vervolg op mijn vorige blog...

Nadat ik mijn havodiploma haalde, heb ik nooit meer een opleiding kunnen afmaken. Door alle shit waar ik doorheen ging en doordat mijn eetstoornis alle ruimte innam in mijn leven, was er geen ruimte meer voor ontwikkeling. Hoewel ik mezelf juist in deze periode enorm heb kunnen ontwikkelen op emotioneel en spiritueel gebied, had ik het gevoel dat ik op andere gebieden vastliep. 

Ik heb het al eerder gehad over alle veranderingen die er op dit moment plaatsvinden in mijn leven. Over het feit dat ik allerlei keuzes moet maken en dat er allerlei nieuwigheden op mij afkomen. Hoewel ik de afgelopen weken daar best wel wat moeite mee heb gehad, begin ik nu eindelijk weer wat rust in mijn hoofd te krijgen. Ik heb keuzes kunnen maken. En die keuzes voelen goed. Bizar om dat te kunnen zeggen na al die onrust.

Ik weet even niet zo goed wat ik zou moeten schrijven. Hoewel ik ontzettend graag schrijf en ik het heel tof vind om via mijn blog allerlei ervaringen met jullie te delen, vind ik het ook wel eens ingewikkeld om te bedenken waar ik nou weer over zou moeten schrijven.

In het boek Illusies van Ingeborg Bosch las ik het volgende over de ontkenning van behoeftes en het verband met anorexia: 

Voor buitenstaanders is het vaak moeilijk om te begrijpen waarom iemand een eetstoornis ontwikkeld. Waarom ontzegt iemand zichzelf een van de meest primaire levensbehoeftes? En hoe kan iemand zo veel angst voelen om te eten terwijl diegene altijd zo van eten hield? Hoe kan iemand bang zijn om aan te komen terwijl hij of zij ernstig ondergewicht heeft?