Nadat ik mijn havodiploma haalde, heb ik nooit meer een opleiding kunnen afmaken. Door alle shit waar ik doorheen ging en doordat mijn eetstoornis alle ruimte innam in mijn leven, was er geen ruimte meer voor ontwikkeling. Hoewel ik mezelf juist in deze periode enorm heb kunnen ontwikkelen op emotioneel en spiritueel gebied, had ik het gevoel dat ik op andere gebieden vastliep.
Ik kan me er nauwelijks nog iets van herinneren; het moment dat ik slaagde voor de havo. Het enige wat ik toen wilde, was verlost zijn. Verlost zijn van de gevangenis die school voor me was. Ik wilde mezelf gaan ontdekken, maar ik had geen idee wie ik was en wat ik wilde. Op school voelde ik vooral dat ik van alles moest, van alles dat ik allesbehalve interessant vond. Toch haalde ik helemaal niet zo’n slechte cijfers in het laatste jaar op de middelbare school. Nadat ik namelijk een periode had gehad waarin ik er met de pet naar gooide, werd ik me er van bewust dat ik geen zin had om te blijven zitten. Ik wilde liefst zo snel mogelijk klaar zijn met school. Omdat mensen in het vertrouwen in mij begonnen te verliezen, voelde ik een enorme drang om te gaan laten zien dat ik dit wel kon. Ik wilde mezelf bewijzen. Ik ging er alles aan doen om goede punten te halen, zodat ik eindelijk de waardering kon ontvangen waar ik zo naar verlangde.
Omdat ik tijdens mijn middelbare schooltijd me best vaak eenzaam heb gevoeld, hielp het me enorm om te verdwijnen in huiswerk. In leren. Urenlang zat ik op mijn kamer. Ik voelde me uitgeblust en verdrietig, maar deed er alles aan om goede punten te halen. Ik maakte eindeloze samenvattingen en knalde duizenden Franse, Duitse en Engelse woordjes uit mijn hoofd. Omdat mijn leven voor mijn gevoel verder totaal geen zin meer had, was dit mijn redding. Naast mijn eetstoornis. School en mijn eetstoornis waren beide een vlucht. Ik wilde weg van mijn gevoel, weg van mijn eenzaamheid en weg van mijn verdriet.
De dag dat ik hoorde dat ik geslaagd was, werd er op school een foto gemaakt van aller leerlingen die waren geslaagd. Ik ontweek de foto. Thuis grapte ik daar vervolgens over. Terwijl het me eigenlijk ontzettend veel pijn deed. Niemand die me had gemist. Niemand die mij ook zou missen. Ik voelde me zo verdomde alleen.
Ik had geen idee meer hoe ik verder moest. Wat ik met mijn leven aanmoest. Ik wilde helemaal niks meer. Ik had geen zin om te gaan studeren. Ik snapte niet dat andere mensen konden genieten van dit leven. Dit kon toch niet de bedoeling zijn? Wat is hier nou leuk aan?
Er waren wel een paar dingen die mijn interesse wekten. Creatieve dingen. Of iets met muziek. Ik speelde gitaar, maar absoluut niet goed genoeg om daar écht iets mee te kunnen gaan doen. Ik baalde enorm; want alle andere dingen pasten absoluut niet bij mij. Ik wilde geen kantoorbaan. Ik had geen interesse in veel geld verdienen. Ik wilde simpelweg iets doen wat ik leuk vond. Maar dat leek al een grote uitdaging. Want was er wel iets wat ik leuk vond en waar ik tegelijkertijd ooit van zou kunnen gaan leven?
Ik meldde me aan voor de opleiding ‘Communication and Multimedia Design’ uit pure wanhoop en besluiteloosheid. Ik koos voor de opleiding waar ik mijn ouders nog een beetje mee tevreden kon stellen. Een opleiding waar ik nog verschillende kanten op zou kunnen in de toekomst, en waarmee ik een beroep zou kunnen gaan uitoefenen waarmee ik hopelijk genoeg geld zou kunnen verdienen. Hoewel ik dat allemaal bullshit vond, voelde ik niet de vrijheid om een andere keuze te maken. Ik kon niks anders. Ik voelde me wederom gevangen.
Na een aantal weken, volgens mij na ongeveer twee maanden, stopte ik met de opleiding. Ik voelde me er absoluut niet thuis. Alles in mij vertelde mij dat dit niet de plek was waar ik moest zijn. Maar waar moest ik dan wel zijn? Ik begon langzaamaan te geloven dat dit leven niet voor mij weggelegd was. Er volgde een periode van enorme leegte. Van donkerte. Een periode waarin de eetstoornis mijn enige veiligheid was en waar ik mezelf compleet in verloor.
Na een aantal maanden thuis te hebben gezeten, wat absoluut een van de meest sombere periodes in mijn leven was, kwam er toch weer een lichtpuntje: ik had een toekomstdroom ontdekt. Ik wilde fotograaf worden. Studeren aan de fotovakschool werd mijn doel.
In de maanden dat ik thuis had gezeten, was ik echter lichamelijk enorm achteruit gegaan. De kilo’s vlogen er vanaf en ik voelde me doodongelukkig. Ik had absoluut geen energie meer, maar ik wist wel dat er dingen moesten veranderen… Ik wist dat ik niet meer langer op deze manier zou willen en kunnen leven. Dus zette ik alles op alles om een mooi portfolio in elkaar te zetten om toe te kunnen worden gelaten bij de Fotovakschool.
Toen ik hoorde dat ik was toegelaten kon ik het bijna niet geloven. IK? Eindelijk durfde ik weer te dromen. Ik werd ontzettend enthousiast om me helemaal te gaan onderdompelen in de wereld van fotografie en ik kwam er al snel achter dat die camera toch wel wat ingewikkelder in elkaar zat dan ik had gedacht… Nee; het is niet zomaar een ‘lucky shot’ of toevallig op het juiste moment op het juiste knopje drukken… Er komt zó ontzettend veel bij kijken. Maar ik wilde dat graag allemaal leren.
Ik weet nog dat mijn ouders me in die tijd zorgen maakten over het feit dat ik met en cameratas naar de trein moest lopen. Het was maar een kwartiertje lopen, maar ik voelde hun angst: volgens mij dachten ze iedere ochtend opnieuw dat ik het niet zou overleven. En waren ze iedere avond als ik terugkwam van school bang dat ik dood neer zou vallen. Ik werd daarom gebracht en gehaald. Ik mocht niet te veel energie verliezen. Eten deed ik namelijk nauwelijks. Ik heb geen idee meer hoe ik die dagen overleefde. Alles deed ik op pure wilskracht. Maar ik kreeg nauwelijks nog iets mee. Mijn hoofd zat vol met zorgen rondom aankomen, calorieën en bewegen. Ik kon me helemaal niet meer focussen op school.
Helaas. Na een aantal weken stopte ik ook met deze opleiding. Dit keer niet omdat ik het wilde, maar omdat ik dat moest. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis in Maastricht. Mijn lichaam was te zeer verzwakt en mijn eetstoornis leek mij totaal te hebben overgenomen…
Er volgde daarna een aaneenschakeling aan opnames en behandelingen. Mijn leven leek stil te staan en ik voelde me steeds verder wegdrijven van de mensen om me heen. Ik zat gevangen in een wereld die ik zelf had gecreëerd. Ik voelde een enorme afstand tot wat andere mensen dagelijks deden. Mijn wereld was ontzettend klein….
......
Lees verder in mijn volgende blog!
Reactie plaatsen
Reacties