Supyoga

Ik doe al een aantal jaar yoga. Dat doe ik het liefst thuis. Dan kan ik ongestoord mijn ding doen. Zonder schaamte. Heel af en toe heb ik zin om gek te doen, dan neem ik mijn matje mee naar een parkje in de buurt en doe ik daar mijn ding. Een paar jaar geleden had ik dat niet gedurfd. Nu durf ik steeds vaker om er voor te kiezen mijn schaamte aan de kant te zetten.

Een tijdje geleden zag ik een advertentie voorbij komen over supyoga. Ik werd meteen enthousiast. Ik hou van dit soort uitdagingen. Yoga op een supboard. Op het water. Dat klonk geweldig!

Ik besloot dat ik het wilde gaan proberen. Maar wie zou ik zo gek krijgen om met mij mee te gaan? Uiteindelijk koos ik er voor om dit gewoon alleen aan te gaan. Ik vond het super spannend. Maar stiekem ook super leuk. Ik had er zin in om dit aan te gaan.

Op een woensdagochtend was het dan zo ver. Mijn eerste supyoga-les. Ik had me een week van te voren al ingeschreven en er op verheugd, maar toen het moment dichter bij kwam merkte ik dat ik het toch wel heel eng vond. Ik vind het altijd moeilijk om contact te leggen met ‘nieuwe mensen’, maar ook om nieuwe dingen te doen. En dan óók nog op een nieuwe plek.

Het was een warme ochtend. Goed weer voor een lesje supyoga. Vandaag zou het in ieder geval niet zo erg zijn als ik in het water zou plonsen… Ik stond een tijdje langs het water om me heen te kijken. Ik wist waar ik moest zijn, maar het leek alsof er nog niemand aanwezig was. Op dat soort momenten voel ik me ontzettend ongemakkelijk. Ik heb dan het gevoel dat alle andere mensen die mij kunnen zien, mij in de gaten houden. Dat ze het heel raar vinden dat ik in mijn eentje daar sta te staan. Ik pakte mijn telefoon uit mijn zak en scrollde nonchalant op instagram. Mijn ultieme vlucht.

Na een tijdje kwam er een meid aangelopen, richting het busje waar de supboarden in lagen. Ze keek me aan en vroeg of ik supyoga kwam doen. Thank god. Ik was gered. Ik hoefde niemand meer te gaan vragen. Niemand meer te gaan zoeken. Wat een opluchting. Toen kwamen mijn volgende kopzorgen: Was ik de enige die me vandaag zou hebben aangemeld? Zou het raar zijn als ik dat zou vragen? Had ik wel de juiste kleding aangetrokken? Was mijn broekje niet misschien toch iets te kort? Wilde ik dit nog wel doen?

Na een tijdje kwamen er nog een paar meiden. Weer voelde ik een opluchting. Ik was niet de enige aanwezige tijdens deze les vandaag. Gelukkig was ik ook niet de enige die dit voor de eerste keer deed. Ik voelde me alweer iets meer gerustgesteld… Totdat de instructrice uitleg begon te geven over het paddelen. Hoe moest ik dit gaan onthouden? Waar was ik ook alweer aan begonnen? Het leek alsof ze de vragen van mijn gezicht kon aflezen: ze vertelde ons dat het allemaal wel goed zou komen als we eenmaal op het water waren. Het was allemaal niet zo ingewikkeld. En ze zou ons ook op het water nog instructies kunnen geven. Niet zo ingewikkeld? Het leek me al ingewikkeld om op het board te blijven staan en de peddel in mijn handen te houden. Op het zand. Laat staan in het water.

De stoere Shannon in mij dacht: kom op, dit gaan we doen! Enthousiast pakte ik het board vast en ging ik te water. Ik wiebelde op mijn board en zat op mijn knieën. De rest leek goed vooruit te gaan. Ik vroeg me af waar ik mee bezig was. Het waaide die dag best hard. De wind blies mij vooruit. De verkeerde kant vooruit. Langzaam dreef ik van de rest van de groep af. Mijn hoofd stond op standje paniek: What the fuck ben je aan het doen Shannon? Waarom kun jij dit niet? En waarom kan de rest dit wél zo goed? Wat ben je toch een kluns. Waarom dacht je ook alweer dat dit een goed plan was? Shit. De rest van de groep zal zich ook wel afvragen wat je allemaal aan het doen bent.

“Shannonnnnn!?”. Ik hoorde de instructrice roepen. Hoe wist ze mijn naam? Had ik haar mijn naam verteld? Of verbeelde ik het me dat ze mijn naam riep? Ik had geen idee wat haar naam was. Ik keek achter me. Jawel; ze riep me. “Lukt het? Het waait vandaag erg hard, daardoor kan het paddelen best wel ingewikkeld zijn. Als je even aan de linkerkant met je paddel vooruit duwt kom je als het goed is weer de goede richting uit!”.  Paddelen. Linkerkant. Shannon. Concentreer je. Doe alsof je dit kunt. Doe alsof je niet in paniek bent. Doe rustig.  Ik begon te paddelen. “Andere kant, Shannon. Andere kant!” hoorde ik achter me. Fuck man. Ik voelde mezelf door de grond zakken. Nee, door het water. Ik wist het toen bijna zeker: dit was niet voor mij weggelegd. Hoe moest ik deze hele les nog gaan overleven? Hoe kon ik weer bij de rest van de groep terecht komen?

De anderen meiden stonden al rechtop op hun board. Ik zat nog steeds op mijn knieën. Met knikkende knieën had ik heel even rechtop gestaan, maar dat had er alleen maar voor gezorgd dat de wind me de verkeerde richting op had geblazen. Ik zou de komende tijd fijn blijven zitten. Ik zou me eerst moeten focussen om terug bij de groep te komen.

Langzaam voelde ik dat het beter lukte. Ik kwam weer dichter in de buurt van de rest van de groep. Ik ging de goede richting uit. Toen pas kwam ik er achter dat ik mijn paddel al een tijdje verkeerdom hield. Misschien ging het daarom zo stroef. Wat een sukkeltje ben ik ook. Vanbinnen lachte ik mezelf een beetje uit en probeerde ik vooral niet te streng voor mezelf te zijn. Misschien was het maar beter om er mee te lachen.

Ineens voelde ik het: ik kan best weer gaan staan. De angstige Shannon in mij vroeg me af waar ik mee bezig was en waarom ik niet gewoon op mijn knieën kon blijven zitten… Dat ging nu toch goed? Waarom zou ik mezelf weer in problemen willen brengen? Mezelf weer voorschut zetten voor de rest van de groep?

Toch deed ik het. De stoere, dappere Shannon in mij nam de overhand. Ik vind haar trouwens veel leuker dan de angstige Shannon. Zij laat mij leven. Zij laat mij voelen. Zij laat mij leren. Het lukte me om te blijven staan. Wat voelde dat goed. De rest van de les lukte het me om gewoon bij de rest van de  groep in de buurt te blijven. Ik vond het even spannend toen we gingen beginnen met yoga op het board, maar oh wat was dat tof! En wat voelde het lekker! Zwevend op het water. Wat een heerlijk gevoel. De les ging veel te snel voorbij. In een ultieme chill-mood paddelden we met zijn allen terug naar de kant. Ik was totaal vergeten wat er die ochtend allemaal was gebeurd aan het begin van de les. Ik voelde me totaal relaxed. Herboren.

Dit zijn voor mij de kleine overwinningen die eigenlijk heel groot zijn. Dit soort dingen doen betekend zó veel voor mij. Het laat me weer inzien dat ik meer kan dan ik had gedacht. Dat ik wat liever voor mezelf mag zijn. En dat de angstige Shannon bullshit aan me verteld. Dat ik niet naar haar hoef te luisteren. Dat de dappere Shannon steeds sterker lijkt te worden doet mij goed. Ik wil meer naar haar leren luisteren.