Gastblog door Rosalie: 'Heimwee naar mezelf'

Als klein meisje had ik al heimwee, heimwee naar mijn moeder, heimwee naar thuis.

En op het moment dat ik dit schrijf, voel ik weer die heimwee. Maar dit keer is het geen heimwee naar iets of iemand anders, nee het is heimwee naar mijzelf.

Ik, het meisje zonder eetstoornis.

Ik heb mijzelf lang afgevraagd waarom ik zou willen herstellen. Ik begreep niet waarom ik mijn eetstoornis (die ik Truus ben gaan noemen) los zou moeten laten. Ik merkte vooral de voordelen die mijn eetstoornis mij gaf.

Ik heb verschillende behandelingen en opnames gehad, op zoek naar een sprankje motivatie om door te gaan. Maar eigenlijk deed ik dit vooral om anderen niet teleur te stellen. In het begin had ik dan ook vooral heimwee naar Truus, naar de periode waarin ik volledig naar haar luisterde.

Uiteindelijk stelde mijn therapeute mij de belangrijkste vraag: “Wat wil jij?”

Deze vraag klinkt misschien heel simpel en vanzelfsprekend, maar voor mij was hij heel nieuw en voelde het heel onwennig. Want ik was altijd bezig met wat anderen willen, wat anderen van mij verwachten en wat anderen zouden denken.

Het heeft dan ook even geduurd voordat ik een antwoord op deze vraag kon geven. Maar eigenlijk wist ik het antwoord al heel lang, ik durfde het alleen nog niet toe te geven: ik wou namelijk gaan studeren en weer op kamers wonen. Ik wou zelfs die gevaarlijke, boze wereld zien.

De heimwee naar Truus veranderde langzaam naar heimwee naar mijzelf.

Als ik naar een foto van een aantal jaren geleden kijk, dan zie ik een vrolijk meisje, stralend tussen haar vriendinnen staan. Ze is op een festival en ze geniet. Ik ben dat meisje, maar het voelt als iemand anders. Jaloezie en verlangen dringen binnen: was ik dat meisje maar, was ik maar in dat moment.

Ik voel ook boosheid, want waarom was ik toen niet tevreden met mijzelf? Waarom moest ik dit allemaal verpesten?

Maar nu ik dit schrijf besef ik ook dat Truus ervoor heeft gezorgd dat ik dingen anders ben gaan doen, anders dan dat ik ooit had gedaan: ik wil mijzelf niet verstoppen, ik wil mijzelf niet laten leiden door angsten, ik wil laten zien wie ik, zonder eetstoornis, ben.

Uiteindelijk, na veel angsten en twijfel, ben ik de stap gaan zetten: ik ben weer gaan studeren, ik ben weer op kamers gaan wonen, en ik ben weer in die “normale” wereld, met “normale” gezonde mensen die bezig zijn met totaal andere, belangrijkere, dingen.

Ik ben dingen gaan doen die ik nooit eerder zou hebben gedaan, en dat voelt goed.

En hoewel Truus er nog steeds is, mij nog steeds onzeker en bang maakt, merk ik ook weer dat die gezonde Rosalie ergens zit en meer van zich laat horen. Ze verstopt zich niet meer, ze gaat haar angsten aan, ze komt uit haar comfort-zone en ze laat zien wat ze kan, wat ze wil en wie ze is.

Het is nog steeds een ontdekkingsreis, soms twijfel ik nog steeds aan mijn keuzes.

Er zijn nog steeds mindere en lastige dagen, waarin ik weer heimwee terug naar Truus krijg.

Nog steeds zoek ik elke dag opnieuw naar mijn motivatie, want gewoon eventjes willen herstellen is nog steeds lastig. Maar wat is “gewoon”? Want het is niet gewoon, het is verdomde moeilijk en verdomde zwaar. Het is juist knap als je het aangaat en blijft strijden. En het is niet zwak als het niet lukt, je kan niet altijd blijven vechten.

Het belangrijkste is om jezelf de vraag te stellen “Wat zorgt ervoor dat je door blijft gaan?”

Ik wil iedereen meegeven om te focussen op wat je echt wilt, waar droom je van, wat maakt je gelukkig? Zonder enige oordelen daarover. Laat de angst de angst maar zijn, maar laat je je daar niet door tegenhouden.

Een eetstoornis gaat niet over eten of een getal op de weegschaal. Het gaat om angsten, maar ik kan je een ding meegeven: die angsten zijn vaak helemaal niet realistisch, ze zijn vaak veel groter dan je denkt. En er is maar een manier om daarachter te komen, en dat is om de sprong te wagen, in het diepe te duiken en zien wat er gebeurt.

Dit klinkt natuurlijk heel simpel, maar dit kost tijd, het heeft mij ook tijd gekost, en nog steeds is het niet altijd gemakkelijk. Maar geloof mij, als ik het kan, dan kan jij het ook.

Ik had nooit gedacht dat heimwee een fijn gevoel zou zijn, maar de heimwee naar mijzelf helpt mij om naar mijzelf te luisteren en om mijn doelen te verwezenlijken.

“Een vogeltje weet niet hoe hij moet vliegen totdat hij de sprong waagt en erachter komt dat hij wel kan vliegen.”