Een behandeling voor een eetstoornis draait meestal voornamelijk uit het opbouwen van een gezond eetpatroon, het tegengaan van compensatiegedrag en eventueel het bereiken van een gezond gewicht. Tijdens mijn eigen behandelingen heb ik me hier enorm om gefrustreerd. Als ik nu terugdenk aan hoeveel tijd er verloren is gegaan aan het discussiëren van een uitbreiding van mijn eetlijst dan vind ik dat enorm zonde. Al die kostbare tijd had ik aan veel belangrijkere zaken kunnen besteden.
Het lastige is dat, vooral bij anorexia, het ontzettend belangrijk is om zo snel mogelijk een betere lichamelijke toestand te bereiken. Het is dan ook niet gek dat daar de meeste focus op ligt. Ik begrijp dat dat enorm belangrijk is. Toch frustreert het me dat er naar mijn idee nog niet genoeg geluisterd en gekeken wordt naar de persoon achter de eetstoornis. Soms lijkt het alsof behandelaren vergeten dat hoe groot die eetstoornis ook is, er ook nog een persoon daar achter bestaat. Iemand die totaal ondergesneeuwd is door alles wat de eetstoornis hem of haar heeft opgelegd.
Op het dieptepunt van mijn eetstoornis kon ik niet meer helder nadenken. Ik voelde me één met mijn eetstoornis. En hoe meer er werd benadrukt dat ik zelf niet kon nadenken, hoe meer ik dat ook ging geloven. Blijkbaar kon ik helemaal niks meer zelf. Hoe had ik mezelf zo ver kwijt kunnen raken?
Ik heb al meerdere keren meegemaakt dat wanneer het slecht met mij ging en ik teruggreep naar mijn eetstoornis, ik niet de hulp kreeg die ik op dat moment nodig had. Ik weet dat ik hierin niet alleen ben. Helaas wordt er in Nederland volgens een bepaald systeem gewerkt waarin er wordt gedacht dat het goed is om mensen met een eetstoornis te bestraffen wanneer ze niet goed bezig zijn. Ik snap dat nog steeds niet. Hoe kun je iemand die ziek is zomaar laten vallen? Het heeft mij geen enkele keer geholpen, maar wel vaak ontzettend wanhopig gemaakt.
Ik hoop dat er hierin dingen kunnen gaan veranderen. Zou het niet goed zijn als behandelaren samen met hun cliënt uit gaan zoeken waarom de cliënt op zo’n moment die eetstoornis nou zo hard nodig heeft? Zou het niet goed zijn om die onderliggende problemen boven water te krijgen en daar mee aan de slag te gaan? Hoewel ik besef dat iemand met zwaar ondergewicht vaak een laag concentratievermogen heeft en niet meer zo helder kan denken, denk ik dat het tóch effect kan hebben om aan de slag te gaan met de problemen die ten grondslag liggen aan het ontwikkelen van de eetstoornis. Al is het maar in mini-stapjes.
Waarom moet er gewacht worden met therapie en werken aan onderliggende problemen totdat iemand een bepaald BMI bereikt heeft? Je geeft daarmee als het ware cliënten met een laag BMI de stempel dat ze niks meer waard zijn. Dat ze niks meer kunnen.
Ik denk dat wanneer je samen met iemand kunt kijken naar de onderliggende problemen, het werken aan de lichamelijke problemen ook makkelijker zal verlopen. Wanneer iemand namelijk inzicht krijgt in waarom hij of zij de eetstoornis inzet, kan diegene ook leren om op een andere manier er mee om te gaan. Zo kan iemand leren om niet meer terug te hoeven grijpen naar de eetstoornis wanneer het moeilijk wordt. Iemand kan leren waarom bepaalde angsten zijn ontstaan, wat het ook iets makkelijker zou kunnen maken om angsten te lijf te gaan.
Het maakt mij verdrietig om te zien dat veel mensen vasthangen in een patroon van opnames en telkens opnieuw weer terug moeten grijpen naar de ‘veiligheid’ van de eetstoornis. Blijkbaar wordt er dus nog steeds niet de juiste hulp geboden en wordt er nog te veel gefocust op het zo snel mogelijk herstellen van de lichamelijke gesteldheid. Maar wat bereik je daar mee, als mensen keer op keer terug blijven vallen?
Reactie plaatsen
Reacties