Inmiddels is alweer bijna het eerste half jaar van mijn studie voorbij! Het gaat allemaal veel sneller dan ik had gedacht. Voor degenen die nog niet weten welke studie ik volg, zal ik het nog even kort uitleggen. Ik ben afgelopen september begonnen aan de studie ‘Ervaringdeskundige in Zorg en Welzijn’ bij Fontys in Eindhoven. Wij leren binnen deze studie om onze kwetsbaarheden op een positieve manier te kunnen gaan inzetten en hiermee anderen te helpen. We leren niet alleen om onze eigen verhalen op een professionele manier in te kunnen zetten, maar leren ook van de verhalen van onze studiegenoten. Daarnaast krijgen we ook lessen zoals psychologie, agogiek en sociologie om onze theoretische kennis ook tot een professioneel niveau te kunnen tillen.
De studie bevalt me ontzettend goed, ondanks dat het vaak ook best pittig is. Ik hou echter wel van uitdagingen en ik merk dat ik energie krijg van het aangaan van angsten en steeds meer buiten mijn comfort zone te treden; dat is hoe ik blijf groeien en mezelf blijf ontwikkelen.
Ik vind het harstikke fijn dat ik na jaren eindelijk weer het gevoel heb dat ik iets nuttigs doe met mijn leven. Natuurlijk weet ik realistisch gezien wel dat de afgelopen jaren ook heel nuttig zijn geweest, maar toch voelde dat in mijn hoofd vaak anders. Ik stond voor mijn gevoel buiten de maatschappij en leefde een heel ander leven dan leeftijdsgenoten.
Nu de meeste mensen in mijn leeftijd inmiddels al een (vaste) baan hebben gevonden, begin ik aan een studie. Ook dat voelde aan het begin even vreemd, maar ik ben me er inmiddels van bewust dat iedereen alles op zijn eigen tijd doet. Dat ik niet hetzelfde pad hoef te volgen als iemand anders en dat ik ook niet in hetzelfde tempo mijn leven hoef te leiden als iemand anders.
Het studeren brengt vaak heel wat stress bij zich mee: de hoeveelheid die we moeten lezen, maar ook stress rondom presentaties en verslagen. Toch merk ik wel dat ik écht op mijn plek zit op deze studie. Ik heb inmiddels mijn ritme gevonden en merk dat ik het ook steeds minder eng begin te vinden om ook een iets te zeggen in de klas. Dat ik telkens word uitgedaagd om buiten mijn comfort zone te stappen, maakt me af en toe ontzettend nerveus en paniekerig, toch brengt dit me ook heel veel. Daar ben ik me ontzettend bewust van. Ieder struikelblok en iedere uitdaging geeft mij weer de mogelijkheid om te groeien. Hoe spannend ik het bijvoorbeeld ook vind om te presenteren en hoe graag ik het ook uit de weg zou gaan: ik doe het. Ik kijk mijn angsten in mijn ogen en ik ga er dwars doorheen. Daardoor merk ik bijvoorbeeld dan ook dat ik niet meer weken van te voren zenuwachtig en doosbang ben, maar al veel minder lang mijn angst hoef te voelen.
Ik moet voor mijn studie ook stage lopen. Ik vond dat aan het begin ook doodeng. Wat ik wel ontzettend bijzonder vind, is dat ik zelf nu stage loop bij Levanto, waarvan ik zelf jarenlang persoonlijke begeleiding heb gekregen. Die begeleiding is pas een tijdje terug gestopt!
Dat ik nu zelf een cursus geef aan cliënten en dat ik af en toe mijn verhaal presenteer voor een school of voor andere instellingen, voelt nog steeds ontzettend onwerkelijk. Alles wat ik doe, doe ik met ontzettend veel enthousiasme. Hoe moeilijk en ingewikkeld het leven soms ook is, ik heb óók weer ontzettend veel plezier in dingen die ik mag en kan doen. Wat ben ik dankbaar dat ik dit weer mag voelen.
Een doel in je leven, zingeving… Dat is naar mijn idee écht het allerbelangrijkste om je eetstoornis minder belangrijk te kunnen maken in je leven. Want hoe meer zingeving ik vind in mijn leven, hoe minder ruimte er ook is voor mijn eetstoornis!
Reactie plaatsen
Reacties