Een aantal maanden geleden heb ik er voor gekozen om te stoppen met wegen. Hier heb destijds ook een blog over geschreven. Ik wil graag met jullie delen hoe het nu met mij gaat. Heb ik het nog steeds volgehouden?
Vooral aan het begin heb ik veel moeilijke momenten gehad. Momenten vol paniek, angst en onzekerheid. Momenten dat ik er aan dacht dat ik weer op de weegschaal wilde gaan staan. Maar waarom? Zodat ik een reden had om mezelf weer van alles te ontzeggen? Zodat ik we weer ontzettend rot zou gaan voelen? Zodat ik mezelf weer de grond in kon stampen? Zodat ik weer controle over dat getal kon hebben?
Ik ben er niet meer op gaan staan. Eerlijk gezegd ben nu juist bang geworden voor dat getal.
Ik ben bang dat als ik het getal zou zien, dat ik dan hoe dan ook zou bedenken dat het te veel zou zijn. Dat ik hoe dan ook zou bedenken dat ik zou moeten afvallen.
Wat stoppen met wegen mij gebracht heeft
Stoppen met wegen heeft mij rust gegeven. Ik had nooit gedacht dat ik het zou kunnen. Dat ik mijn gewicht los zou kunnen laten. Dat ik zou kunnen blijven eten, zonder dat ik mijn gewicht zou kunnen controleren. Mijn hoofd is minder bezig met getallen. Daardoor ben ik ook minder bezig met calorieën. Ik kan het allemaal wat losser laten. Ik kan mezelf daardoor makkelijker toestaan om een moeilijke maaltijd te eten, of om bijvoorbeeld iets extra’s te eten als ik merk dat mijn lichaam daar behoefte aan heeft.
Soms vind ik het ook wel lastig hoor, dan snak ik terug naar die controle. Ik vind het nog steeds moeilijk om mijn veranderde lichaam te accepteren. Maar misschien is dat ook logisch, ik ben gewend om jarenlang op een gewicht te balanceren dat niet bij mij paste. Een gewicht dat ik constant probeerde op een bepaalde grens te houden. Daardoor begrensde ik mijn leven echter ook. Alles wat er voor zou kunnen zorgen dat er een hoger getal op die weegschaal zou kunnen komen te staan, vermeed ik. Helaas hoorden daar ook heel veel leuke dingen bij: samen met anderen iets eten, op een verjaardag iets mee-eten, uit eten gaan, eten bestellen, iemand anders voor me laten koken, kiezen voor ander broodbeleg, variëren in de dingen die ik at, alcohol drinken, naar de snackbar gaan… Het was allemaal onmogelijk.
Nu is er steeds meer mogelijk. Stapje voor stapje voel ik meer vrijheid. En ook al vind ik niet fijn om met mijn lichaam geconfronteerd te worden, ik denk dat het uiteindelijk nog minder fijn is om voor altijd controle te willen blijven houden. Om mezelf het leven te blijven ontzeggen…
Reactie plaatsen
Reacties