Hoe ziet eetstoornisherstel er nou écht uit?

Herstellen van een eetstoornis duurt vaak lang. Heel lang. Dat voelt vaak zó frustrerend. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor mijn naasten. Tijdenlang zagen ze geen vooruitgang, of nauwelijks vooruitgang terwijl ik keihard mijn best deed mezelf staande te houden.

Voor anderen is het vaak moeilijk om zich voor te stellen hoe het herstellen van een eetstoornis er nou écht uitziet. Het bestaat uit zó ontzettend veel meer dan meer gaan eten of aankomen. Er zijn zo veel moeilijkheden waar ik tegenaanloop, maar die ik nooit eerder durfde te delen. Anderen wisten niet hoe mijn herstel er uit zag en waar ik iedere dag mee bezig was en nog steeds mee bezig ben.

Iedere dag opnieuw de goede keuze maken

Herstellen van een eetstoornis doe je de hele dag door, iedere dag weer.

Herstellen van een eetstoornis doe je door iedere dag weer te kiezen om niet naar je eetstoornis te luisteren en dat kan vaak nog veel vermoeiender zijn dan wél te luisteren naar je eetstoornis. Het constante gevecht is slopend.

Iedere dag opnieuw er voor kiezen om je ontbijt te eten, terwijl je het liever wil overslaan.

Iedere dag ervoor kiezen om genoeg te eten, terwijl je eetstoornis wilt minderen.

Iedere dag opnieuw er voor kiezen om je brood te beleggen, in plaats van droog brood te eten.

Iedere dag opnieuw er voor kiezen om jezelf ook iets lekkers te gunnen, terwijl je van je eetstoornis niet mag genieten.

Iedere dag opnieuw kiezen voor het leven.

Huilbuien

Mijn eetstoornis zorgde er lange tijd voor dat mijn emoties afgevlakt waren. Op mijn absolute dieptepunt leek ik niks meer te voelen. Niks kwam meer binnen, geen verdriet en geen geluk. Naarmate ik beter ging eten, kwamen de emoties beetje bij beetje terug. De laatste tijd ben ik enorm overgevoelig. Alle emoties voelen voor mij enorm overweldigend. Geluksmomentjes wisselen zich af met extreme huilbuien. Vooral na het aangaan van uitdagingen, lopen bij mij de emoties op. De eetstoornis gaat dan weer keihard schreeuwen, waardoor ik in paniek raak en eindig in een huilbui. Wat voor eventjes goed voelde, voelt een tijdje later absoluut niet meer goed. Gevoelens van schaamte, verdriet en boosheid wisselen zich af. De eetstoornis probeert constant weer terrein te winnen.

Extreme honger

Ik heb altijd honger. Extreme hunger komt veel voor na een lange periode van restrictie. Zelfs na het eten van een maaltijd, kan mijn maag nog doorknorren. Mijn lichaam schreeuwt voor meer, maar mijn hoofd voor minder.

Het is enorm moeilijk om hiermee om te gaan. Het is moeilijk om te luisteren naar die honger, want het voelt soms alsof die honger nooit ophoudt. Alsof ik niet meer op mijn eigen lichaam kan vertrouwen. Jarenlang heb ik mezelf geleerd om mijn hongergevoelens te negeren. Er aan toegeven voelt daardoor nu als een misdrijf. Mijn lichaam wil nu echter ontzettend graag alle schade herstellen. Mijn lichaam wil de tekorten van de afgelopen jaren inhalen.

De extreme honger zal alleen maar overgaan, als ik mijn lichaam datgene geef waar het om vraagt. Als ik mijn lichaam eindelijk weer het gevoel geef dat het op mij kan vertrouwen, dat ik het zal voeden en zal geven wat het nodig heeft, dan zal het uiteindelijk ook stoppen met schreeuwen om meer.

Opgeblazen gevoel en buikklachten

Mijn darmen zijn ontzettend gevoelig, ze zijn het niet meer gewend om zo hard te moeten werken. Mijn buik is daardoor vaak opgezet en dat is moeilijk om mee om te gaan, omdat ik daardoor eigenlijk weer minder wil gaan eten. Ook ben ik vaak geneigd mijn buikklachten te linken aan bepaald voedsel dat ik heb gegeten, waardoor snel weer de gedachte ontstaat dat ik datgene niet meer moet eten. Ik wil daar echter niet langer naar luisteren en probeer de smoesjes van mijn eetstoornis niet langer te gebruiken als een excuus. Mijn buikklachten ontstaan vaak vanuit stress; dat is hetgeen wat ik zou moeten proberen te verminderen.

(Weer) ongesteld worden

Anorexia en/of ondergewicht kan er vaak voor zorgen dat de menstruatie uitblijft. Dit is bij mij ook jarenlang het geval geweest. Sinds een korte tijd word ik weer ongesteld. Om eerlijk te zijn, had ik het daar best moeilijk mee. Het voelt ontzettend bizar om dit op te schrijven, maar dat mijn lichaam ‘gezonder’ aan het worden is en ik daar de bevestiging van kreeg voelde als een afgang. Een afgang voor mijn eetstoornis. Natuurlijk weet ik dat het goed is om weer ongesteld te worden, maar aan de andere kant had ik daardoor het gevoel dat ik dus al wel genoeg aan was gekomen. Ik vond mezelf nu wel ‘gezond genoeg’ – onzin natuurlijk, dat de menstruatie weer terugkomt wil niet zeggen dat je meteen weer helemaal gezond en genezen bent.

Kleding die strakker gaat zitten

De ultieme bevestiging dat je bent aangekomen: je kleding zit ineens strakker. Ik vind dit zelf écht verschrikkelijk om mee te maken. Het voelt ontzettend fout om op deze manier geconfronteerd te worden met mijn groeiende lichaam. Ik weet dat het absoluut nergens op slaat. Het is ook heel normaal dat je lichaam verandert, ook voor mensen die geen eetstoornis hebben. Je lichaam kan en mag veranderen. Dat is niet iets waar je controle over zou moeten willen hebben.

Vermoeidheid

Ik ben bijna altijd moe. Naast dat ik het ontzettend moeilijk vind om rust te nemen en mezelf ontspanning te gunnen, ben ik constant bezig in mijn hoofd. Dat maakt me ontzettend moe. Moe van alle gedachtes en moe van mijn eetstoornis. Herstellen van een mentale ziekte, kan enorm vermoeiend zijn. Het is moeilijk om te accepteren dat ik moe mag zijn en dat ik rust verdien, maar ik leer daar steeds beter mee om te gaan. Af en toe blijf ik bijvoorbeeld langer in bed liggen en ik merk dat dat steeds een klein beetje makkelijker wordt!

De constante strijd tussen mijn ‘gezonde ik’ en mijn eetstoornis

Inmiddels weet ik wel wat écht goed voor mij is. Ik kan inmiddels mijn eetstoornisgedachtes beter scheiden van mijn echte gedachtes. Toch blijft het een strijd, jarenlang voelde die eetstoornisgedachtes namelijk als zeer realistische gedachtes. Ze waren een deel van mij, mijn gezonde deel leek verdwenen te zijn. Ik geloofde niks anders meer dan mijn eetstoornisgedachtes. Nu lijken de gezonde gedachtes weer meer terug te komen en durf ik daar zelfs steeds vaker op te vertrouwen en naar te handelen, maar mijn eetstoornis die wordt daar juist ontzettend boos van! Niks wat ik doe, voelt goed. Ik voel me een falende anorect omdat ik niet meer naar mijn eetstoornisgedachtes luister. Al weet ik realistisch gezien, dat ik goed bezig ben. Het voelt simpelweg niet goed. Het enige wat ik daar tegen kan doen, is me er bij neerleggen. Het heeft geen zin om boos te zijn dat die gedachtes er zijn. Ik moet ze accepteren en mezelf de tijd geven.