Aankomen

Gepubliceerd op 15 maart 2021 om 06:30

Dit is een van de moeilijke thema’s voor mij. Het is een thema dat ik lang heb ontweken, ik wilde er niet over praten, ik wilde er niet over schrijven. Ik wilde het zo veel mogelijk vermijden.

Aankomen is een belangrijk onderdeel in het herstel van een eetstoornis, maar daarnaast wil ik ook even benadrukken dat het écht niet het allerbelangrijkste onderdeel is. Dat wil echter niet zeggen dat je niet hoeft aan te komen, of dat het onnodig is.

Nee, ik denk alleen dat de druk die er in veel behandelingen op gezet wordt, te groot is. Die constante focus rondom dat gewicht, zorgde er bij mij voor dat mijn eetstoornis alleen maar harder door mijn hoofd ging schreeuwen. Ik kreeg alleen maar meer weerstand om aan te komen en ik kreeg alleen maar meer angsten rondom het eten.

In het ziekenhuis werden we iedere dag gewogen, als ik dat nu bedenk besef ik me eigenlijk hoe bizar dat is. Alsof ze je helpen om jouw eetstoornis in stand te houden. Ik vraag me af wie het bedacht heeft dat het een goed idee zou zijn om mensen met een eetstoornis iedere dag te wegen?

Natuurlijk werd er door behandelaren ook wel eens aangedragen, dat wanneer je moeite had met het zien van je gewicht, je blind zou mogen wegen. NO WAY, dacht mijn eetstoornis dan; weg controle! Ik kon destijds geen goed doordachte beslissing maken, mijn eetstoornis had mijn doen en laten volledig overgenomen.

In zowel het ziekenhuis als in de kliniek was er een vaste dag waarop het gewicht extra belangrijk was. Die ene dag was de ‘peildag’, de dag dat er werd gekeken of je genoeg aan was gekomen; of je had voldaan aan de richtlijnen. Eigenlijk ook heel vreemd. Heel vreemd dat ze verwachten dat je bijvoorbeeld een halve kilo per week aankomt. Ja, ik snap dat er ergens richtlijnen opgesteld moeten worden. Maar waarom zijn dit vaste richtlijnen die altijd hetzelfde zijn, terwijl ieder lichaam anders is? Waarom worden dit soort dingen niet individueel afgestemd EN waarom moet er weer een bepaald getal aan gekoppeld worden? De eetstoornis vindt dat wel leuk; want die wil controle. Ook al wil de eetstoornis niet aankomen, als het dan moet – dan wel gecontroleerd. Maar je lijf is geen robot of computer. Nee. Het is ziekelijk om daar controle over te willen hebben.

Jarenlang kwam ik geen stap meer verder. Ik leefde mijn ‘gecontroleerde leven’ met mijn ‘gecontroleerde’ gewicht. Dat kon doordat ik ook heel gecontroleerd at. Altijd hetzelfde. Geen calorie te veel. Alles moest worden afgewogen.

Alles draaide om de getalletjes. Ik wilde absoluut niet meer aankomen. Het voelde alsof de wereld dan zou vergaan. Alsof ik mijn eetstoornis zou verliezen als ik verder aan zou komen, de eetstoornis die een onderdeel van mij is geworden. Ik wilde dat onderdeel niet loslaten. Dit was juist iets waar ik goed in was. Waarom zou ik dat loslaten?

Mijn gewicht was een grote obsessie, net zoals het eten en bewegen. De controle die ik er over had was verslavend. Zo verslavend dat ik het niet durfde en niet kon loslaten. Ik kon de stap niet maken. Altijd was ik weer bang. Ik werd verdoofd door mijn eetstoornis en dat was fijn.

 

 

Foto door Nataliya Vaitkevich via Pexels

 

Een jaar geleden leek het alsof ik wakker werd geschud, mede door mijn vriend. Heel lang maakte het me niet uit dat ik mijn lichaam langzaam sloopte, ik dacht niet na over de toekomst. Ik wilde niet nadenken over de toekomst; mijn eetstoornis weerhield me daarvan. Tegelijkertijd voelde ik de afgelopen jaren dat ik weer zin kreeg in de toekomst. Dat ik weer doelen kreeg. Dat ik eindelijk weer motivatie had. De zin in het leven leek langzaamaan weer terug te komen. Ik dacht dat ik wel een prima leven kon leiden op de manier zoals ik het al een tijdje volhield; ik hoefde absoluut niet aan te komen. Ik wilde niet inzien dat ik er geen toekomst voor mij zou zijn als ik op deze manier door zou gaan.

Toen dat besef er kwam, is er iets in mij veranderd. Natuurlijk kan ik niet van de ene op de andere dag mijn eetstoornis vaarwel zeggen, maar ik kan er wel alles aan doen om beter te zorgen voor mijn lijf. Ik heb mijn lichaam jarenlang gesloopt.

Het heeft nu rust nodig. Voeding. Liefde.

Het blijft ontzettend moeilijk om het in te zien en om het toe te laten, maar ik weet dat ik zal moeten aankomen. Ik kan niet eeuwig dit gewicht behouden. Ik moet de controle loslaten en weer leren te vertrouwen op mijn lijf. Ik moet gaan leren om mijn lijf liefdevol te behandelen, in plaats van het iedere dag af te straffen en langzaam af te breken. Met iedere dag dat ik beter voor mijn lichaam zorg, zorg ik er tegelijkertijd voor dat ik een fijnere toekomst tegemoet ga. Een fijnere, betere en langere toekomst.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.