Wie ben ik?

Wie ben ik zonder angst?

Wie ben ik zonder onzekerheid?

Wie ben ik zonder eetstoornis?

Angst en onzekerheid. Jarenlang hebben ze mijn leven beïnvloedt.

Nog steeds zit het diep in mij geworteld.

Net zoals de eetstoornis, diep in mij verweven.

Ik begin mezelf steeds beter te leren kennen. Dat is niet altijd makkelijk.

Ik durf mezelf meer te uiten, terwijl er nog steeds een stem door mijn hoofd schreeuwt dat ik er niet mag zijn. Dat ik er niet toe doe.

Ik ben mezelf jaren geleden kwijtgeraakt, maar begin mezelf nu weer terug te vinden.

Ik strafte mezelf jaren voor wie ik was, wat ik deed en wat ik voelde.

Het voelde veilig om mezelf weg te stoppen, om mezelf onzichtbaar te maken.

Ik voelde me alleen maar veilig als ik zo onopgemerkt mogelijk zou blijven.

Maar nu heb ik een boek geschreven. Ik treed naar buiten, ik treed op de voorgrond.

Al mijn onzekerheden geef ik bloot. Ik wil me niet meer schamen.

De Shannon die ik jarenlang weg heb gestopt, wil naar buiten treden.

Ze wil weer een stem krijgen.

Maar waarom, waarom is het zo moeilijk om dat te accepteren?

Waarom mag ik me niet goed voelen?

Waarom mag ik niet goed voor mezelf zorgen?

Het is die stem in mijn hoofd, de strenge stem die mij toespreekt.

De stem die mij klein heeft gehouden, die stem wilt niet dat ik groei.

Ik ben bang. Bang om mezelf te zijn.

Ik weet niet eens meer wie ik nou écht ben.

Ik ben toch degene die altijd voedsel afslaat?

Degene die overmatig sport?

Degene die niet stil kan zitten?

Degene die zichzelf altijd uit moet putten?

Degene die nooit honger heeft?

Degene die altijd bezig moet zijn?

Degene die zichzelf altijd op de achtergrond houdt?

Wat nou als ik dat niet ben?

Wat nou als ik degene ben die verlangt naar rust?

Degene die juist altijd honger heeft?

Degene die meedoet aan een gesprek?

Degene die zin heeft in chocolade?

Degene die niet iedere dag wilt sporten?

Ben ik dan misschien degene die ik werkelijk ben?