Laatste dag in het ziekenhuis

28 mei 2012

Ik kan me deze dag nog goed herinneren. Het was de laatste dag van mijn opname in het ziekenhuis in Maastricht.

Ik zou de dag erna vanuit Maastricht meteen door gaan naar de kliniek in Zeeland.

De dag stond in het teken van afscheid nemen.

Afscheid nemen van mijn groepsgenootjes, maar ook afscheid nemen van deze omgeving.

Deze dag stond symbool als afsluiting voor een lange periode in het ziekenhuis.

Een periode met veel ups en downs. Vooral veel downs.

Met sommige van mijn groepsgenootjes had ik inmiddels een goede band opgebouwd.
Samen met een van de meiden zat ik altijd in het rookhok.

Ik rookte zelf niet eens. Bij gebrek aan beter, hadden we dit omgedoopt tot onze ‘hangplek’.

Ik moest ook afscheid gaan nemen van dat vieze hok. Ik zou dat tóch wel gaan missen hoor.

Die laatste dag, had een van mijn groepsgenootjes iets ‘leuks’ kunnen regelen.

Hij had dit al een aantal weken van te voren geregeld.

Het plan had hij met me doorgesproken,

maar destijds wisten we nog niet dat het op deze dag tevens mijn laatste dag in het ziekenhuis zou zijn.

Het kwam allemaal toevallig zo uit.

Een betere afsluiting had ik me niet kunnen wensen.

Althans, dat zou iedere andere patiënt in het ziekenhuis hebben gedacht.

Er zou een Ben & Jerry’s ijskar komen.

Met heel veel ijs. Gratis.

Blijkbaar kregen zelfs anorexiapatiënten ‘cravings’, na maandenlang leven van ziekenhuisvoedsel.

We hadden allerlei mensen opgetrommeld.

Gratis ijs bij het ziekenhuis in Maastricht!

(….Geregeld door een patiënt van de afdeling Eetstoornissen!?)

Een vriendin van mij zou die middag langskomen.

Zij kwam vaker op bezoek en ze zag het zeker wel zitten om samen ijs te eten!

Ondertussen brak er lichtelijke paniek uit op afdeling eetstoornissen.

Op de afdeling aten we om twaalf uur onze lunch.

Een uurtje later zou de ijskar op de stoep staan.

Twijfels bij de lunch:

Mocht ik nu wel eten?

Zou ik een boterham minder eten?

Zou ik helemaal niks eten?

Kiezen voor mager beleg?

Stress en kortsluiting in mijn hoofd.

Eigenlijk mocht ik nu niet eten, want ik zou straks al ijs gaan eten.

Ik moest ruimte vrijhouden.

Calorieën besparen.

Uiteindelijk aten we, de anorexiapatiënten, allemaal tóch netjes mee met de lunch,

Zoals dat van ons verwacht werd.

Natuurlijk werd er hier en daar wel wat gesjoemeld.

Na de lunch was het dan zo ver.

Het moment waar we stiekem toch wel naar toe hadden geleefd.

Ijs. Heel veel gratis ijs.

Het was absoluut ijsjes-weer.

Mijn vriendin kwam dan ook vol enthousiasme bij mij op bezoek en hoopte dat ze snel kon genieten van gratis ijs!

Mijn enthousiasme werd steeds minder.

Hoe dichter we bij het moment kwamen van eten van het ijs,

Hoe meer ik ging twijfelen over deze hele actie.

Uiteindelijk hadden we ons met zijn allen verzameld.

Een aantal anorexiapatiënten, wachtende op een ijskar.

Gebeurde dit nou echt?

Of was dit gewoon een rare droom?

Grote bakken Ben & Jerry’s ijs werden uitgedeeld.

Blijdschap alom.

Mijn hoofd op standje chaos.

Wat gebeurde er hier?

Het personeel van de ijskar was benieuwd op welke afdeling wij verbleven.

Toen we uitlegden dat we op de afdeling eetstoornissen verbleven, stonden ze perplex.

We hebben er keihard om gelachen met zijn allen.

Voor het eerst aten we écht weer even zo veel als we zouden willen.

Alsof die anorexia even in het ziekenhuis was achtergebleven.

Heel, heel eventjes leken we te kunnen proeven van een onbezorgd leven.

De anorexia kwam weer heel hard terug toen we beseften wat we hadden gedaan.

We hadden ons laten gaan.

Wat een idioten!

Anorexiapatiënten in de rij voor ijs.

Heel veel lege potten Ben & Jerry’s waren het bewijs van onze misdaad.

Het was een bizarre droom die werkelijkheid bleek te zijn.

Terugkomst op de afdeling.

Terugkomst van die verdomde zelfhaat.

Terugkomst van de nare gedachtes.

Terugkomst in de wereld van anorexia.