Eten in de kliniek

De ‘etenskar’ komt alweer aangerold, het is een herkenbaar geluid hier.

In die kar worden alle borden warm gehouden.

De kar rolt vanuit de keuken naar de verschillende 'eetstoornisafdelingen'.

Bij het horen van het geluid, staan alle eetstoornispatiënten paraat.

Sommige dwalen al een tijdje rond.

Anderen komen vanuit hun kamer snel naar de eettafel.

Ook zitten er een aantal rokers in een rokershok nog een laatste sigaretje te roken, waarna ook zij aan tafel komen.

Iedereen weet dat je op tijd hoort te komen.

Zodra het eten wordt uitgeserveerd, zit iedereen dan ook netjes aan tafel.

Op dat moment wordt er niet meer veel gepraat.

Het is te druk in al die hoofden.

Je ziet het aan alle blikken.

Waar een eetmoment voor andere mensen een gezellige gelegenheid zou moeten zijn,

is het hier iedere keer weer spannend.

Vooral die warme maaltijden. Die maaltijden uit de etenskar.

Dat zijn de échte moeilijke maaltijden voor de meesten hier.

Maaltijden die vanuit de keuken met alle liefde zijn bereid.

Ze worden hier aan tafel bekeken en ontleed alsof we zouden kunnen sterven als we er van zouden genieten.

Nee, wij mogen niet genieten.

We beginnen aan de maaltijd.

Iedereen zit in zijn eigen wereld.

De een zoekt afleiding door druk te praten.

De ander zinkt weg in zijn bord.

Allemaal zijn we gefocust op deze maaltijd.

Ons bord moet leeg.

Zo is de regel.

Ik probeer te focussen op mijn eigen bord.

Ik voel de blik van mijn overbuurvrouw.

Ze let op me.

Ik kijk weer naar mijn eigen bord en dan weer naar het bord van een ander.

Treuzel ik?

Eet ik te snel?

Ik probeer mee te luisteren naar het gesprek aan tafel.

Het lukt me niet.

Groente. Aardappel. Vleesvervanger.

Dat is mijn volgorde.

Dat is mijn focus.

Het voelt als een proefwerk.

Iedere dag weer.

De spanning.

De frustratie.

Het allemaal niet meer weten.

Black-out.

Nét op tijd klaar zijn binnen de tijd.

Het cijfer weet ik nog niet.

Dat krijg ik pas terug, als ik komende woensdag weer op de weegschaal sta.