Ik heb hier nog niet veel over geschreven, terwijl het een onderwerp is dat vaak ter sprake komt als we het hebben over eetstoornissen.
Laatst keek ik naar de serie Everything Now, waarin de hoofdrolspeelster, Mia, anorexia heeft. Hoewel ik vroeger nooit naar dit soort dingen kon kijken, lukt dat me nu wel. Ik vind het bijzonder dat de serie de problematiek op een confronterende manier die redelijk dicht bij de werkelijkheid komt neer heeft kunnen zetten.
Mia wordt in de serie geconfronteerd met de dood van een van haar oud-groepsgenoten van de kliniek. Een situatie die ik helaas zelf ook meerdere keren heb meegemaakt. Wat ik bijzonder vond, was dat een van mijn meest schaamtevolle gedachtes door deze serie aan het licht werd gebracht. Mia sprak namelijk uit dat haar eerste gedachte nadat ze hiervan hoorde was dat haar groepsgenoot had gewonnen. Ze had haar verslagen, omdat Mia’s anorexia haar nooit zo ver had gebracht als die van haar groepsgenoot.
Met tranen in mijn ogen bekeek ik deze scène. En nu ik dit schrijf raakt het me opnieuw. Deze gedachtes heb ik ook gehad. En wat voelt het pijnlijk en beschamend om dat toe te moeten geven. Dat het niet mijn eerste reactie was dat ik ontzettend verdrietig en geraakt was. Nee. Mijn eerste reactie was een soort jaloezie en de gedachte die daarop volgde was dat er weer iemand was die mij had verslagen. Ik voelde de pijn van de tegenstrijdigheid opnieuw toen ik naar deze scène keek.
Wat me ook raakte, was de reactie die haar psycholoog gaf. Hij reageerde vol empathie. Hij zei dat hij trots was. Trots dat Mia eindelijk eerlijk was. Omdat anorexia gedijt op geheimhouding. Dat de anorexia-stem alleen maar wil dat je schaamte voelt.
Ik hoop ontzettend dat wanneer jij dit leest en je het herkent, dat je dit ook durft uit te spreken. Dat je je niet langer tegen laat houden door schaamte. Dat heb ik zelf veel te lang gedaan. Alleen dan kun je terugkomen in verbinding met jezelf en met de mensen om je heen.
