We leven in een maatschappij die veel van ons vraagt.
Om me heen zie ik mensen met allerlei problemen.
De een heeft er meer dan de ander, maar ik ken eigenlijk niemand die geen problemen heeft.
We worstelen allemaal met de verwachtingen. Met de druk. Met het verdomde streven naar geluk.
Alles moet tegenwoordig snel. We hebben geen tijd meer om stil te staan.
Iedereen raast door en leeft langs elkaar. Allemaal strevend naar geluk, liefde, succes of rijkdom.
Maar hoe kunnen we dat geluk vinden als we niet eens meer stil kunnen staan?
Hoe kunnen we liefde voelen als we onze emoties wegstoppen?
Hoe kunnen we succesvol zijn als we niet eens de tijd nemen?
En hoe kunnen we ons rijk voelen als we niet eens meer weten wat dat eigenlijk betekend?
Misschien hoeven we niet eens succesvol te zijn.
Hoeven we niet rijk te zijn.
En hoeven we ook echt niet altijd gelukkig te zijn.
Misschien moeten we vooral weer gaan leven.
Gaan stilstaan.
De tijd nemen om er écht voor elkaar te zijn.
Het verdriet van een ander durven te zien en dat niet weg hoeven maken.
Naar mijn idee zit rijkdom in de kleine momenten.
De momenten dat we niet denken aan tijd.
Dat we niet denken aan wat er allemaal moet.
Rijkdom zit in de mensen die je om je heen hebt.
In de natuur. In een eenvoudige blik die je met iemand uitwisselt.
En daar zit ook de liefde.
De liefde zit in ons allemaal.
En als we dat weer mogen voelen, als we dat weer kunnen toelaten,
Dan zijn we pas écht rijk.
Dan hoeven we niet eens succesvol of gelukkig te zijn.
We hoeven alleen maar te voelen.
Niet meer te leven naar de verwachtingen van de ander.
Niet meer te leven naar de druk van de maatschappij.
Jij en ik, wij allemaal, kozen voor een uitvlucht.
Een manier van overleven in een krankzinnige wereld.
Wij zijn niet ziek. De maatschappij maakt ons ziek.
Reactie plaatsen
Reacties