Lieve, dappere Shannon,

Gedurende het lezen van jouw prachtige, zeer aangrijpende, maar ook leerzame boek (een eetstoornis is meer dan alleen te weinig of te veel “eten”, dat is nu wel heel duidelijk geworden) is mijn bewondering voor jouw doorzettingsvermogen alsmaar toegenomen. Wat heb jij en wat moet jij allemaal doorstaan en hoe heb je je daar doorheen geslagen. Die chaos in je hoofd, voor mij als lezer van het boek, was gewoon voelbaar, maar toch nauwelijks voor te stellen.

Ook je ouders en zus hebben heel wat meegemaakt, hun verdriet en ongerustheid kan ik, zelf ouder, heel goed begrijpen. Je wilt per slot van rekening dat je kind gezond is en zich gelukkig voelt.

Ik lees dat je het moeilijk vindt om complimenten te ontvangen maar ik wil je er bij deze dan toch alvast een maken: je bent de strijd met het monster in je hoofd aangegaan en hebt je na al die gevechten nooit gewonnen gegeven. Ben je aan de winnende hand? Dat weet jij misschien alleen, maar je gaat door! En dat is moedig.

En wat een moed om je zo via een zeer aangrijpend boek zo kwetsbaar open te stellen, ik hoop dat jij hiermee zelf ook het een en ander “van je af” hebt kunnen schrijven, alsof het een afgesloten hoofdstuk is.
Het is een prachtig boek!

Hopelijk komt het toch ooit zover dat je gewonnen hebt en dat de chaos in je hoofd tot absolute rust is gekomen. Je doet er in iedere geval alles aan en het is fijn om te lezen dat je een positieve draai aan je leven hebt kunnen geven. En dat je ook de liefde hebt gevonden.

Het boek eindigt als het begin van een positieve wending van je leven.

Veel liefs aan jou, Taco en Tessie, je vriend, je ouders en zus en alle andere dierbaren en blijf strijden, op een manier dat jouw leven zo aangenaam mogelijk is. Hopelijk wordt het alleen nog maar mooier. Dat verdien je!

Shannon,

Het is zalig om altijd iemand anders zijn verhaal te lezen en er een zicht op te krijgen hoe iedereen op zijn eigen manier kan overwinnen van de eetstoornis.

Ikzelf heb gevochten tegen anorexia voor maar liefst 8 jaar.

Ik heb ook enorm veel psychiatrische opnames gekregen en gespisialiseerde klinieken.

Ik ben dan ook enorm geintresseerd in je boek.

Misschien kan ik er nu nog iets uit leren.

Ik ben sinds mijn 2 zwangerschappen terug in herval.

Alvast bedankt.

Lieve en sterke Shannon,

Als persoon die nooit te kampen heeft gehad, heb ik me altijd maar heel moeilijk een voorstelling kunnen maken bij het hebben van een eetsoornis. Ik kon mijn eigen gedachten dan ook heel erg herkennen in een aantal misvattingen die aangekaart worden in het boek.. Little did I know..

Als lezer werd ik op een aangename manier bij de hand genomen, en een beetje wegwijs gemaakt in de storm die er in het hoofd van iemand met eetstoornis woedt.
Ik heb heel veel geleerd tijdens het lezen van dit boek en zal ook nooit meer op dezelfde wijze naar een eetstoornis kijken.

Ik vind het op de eerste plaats ENORM dapper om jezelf zo kwetsbaar en open op te stellen in het boek! Daarnaast heb je het doel om middels dit boek meer duidelijkheid te scheppen over eetstoornissen en het onderwerp bespreekbaar te maken, wat mij betreft ruimschoots behaald!

Blijf sterk en blijf die stomme eetstoornis maar op z'n donder geven! Je mag er zijn!

Liefs, Moniek

Lieve Shanon,

Het heeft even geduurd, moest het allemaal even laten bezinken...
Is dit het kleine, altijd goedlachse, lieve meisje van de basisschool? Want dat is mijn herinnering aan jou...
Wat een prachtig boek heb je geschreven. Van het begin tot het einde heeft het me meegenomen.
Het maakt duidelijk dat een eetstoornis zoveel meer is dan alleen maar worstelen met eten.

Wat me het meeste raakte was een opsomming van al je angsten. Of ze nu positief of negatief waren, ze waren er, en het waren er zo veel..
Prachtig om te lezen dat al die kleine stapjes die je tot nu toe gemaakt hebt, jou weer een zetje geven in het verslaan van dat "monster".

Lieve meis, ik gun je van harte nog heeeel veel van die kleine stapjes, het licht aan het einde van die donkere tunnel komt met elk klein stapje weer een beetje dichterbij.

Lieve groet

Hoi Shannon,
Bedankt voor je boek dat de “buitenstaander” aan de hand meeneemt in jouw leven, jouw wereld. Een wereld die die je deelt met een monster, een wereld die zwart en wit lijkt te zijn.
En dan toch een kleur krijgt, door te leven naast en met zoals je het zelf beschrijft de eetstoornis.

Het woord herstel krijgt een dit boek de eigen betekenis die het proces zo uniek en individueel maakt.

Bedankt

Lieve Shannon,
Wat een prachtig boek, sprakeloos.....
Ik ga dit boek zeker gebruiken op mijn werk, wat zal het herkenbaar en helpend zijn!
Super trots op jou en op waar je nu staat.

Lieve en dappere Shannon,

Je prachtige boek heb ik in rap tempo uitgelezen. Even heb ik moeten nadenken welke reactie ik zou plaatsen omdat ik me alleen maar kan aansluiten in de reeds geplaatste reacties.
Het is een zeer goed geschreven en makkelijk leesbaar boek.
Chapeau daarvoor!

Ik herinner me jou als een knap, lief, altijd lachs maar vooral verlegen en teruggetrokken meisje.
Het raakte mij daarom enorm toen ik las dat je toen al met je onzekerheden worstelde.
Tijdens het lezen had ik dan ook steeds het gevoel dat ik je een knuffel wilde geven en te zeggen dat jij een prachtige vrouw bent zowel van binnen alsook van buiten.

Zoals velen dacht ik dat ik een en ander wist over eetstoornissen echter door mij als lezer inkijk te geven in jouw hoofd realiseerde ik mij dat ik eigenlijk maar weinig wist van hoe complex je ziekte is.

Vanuit het diepste van mijn hart hoop ik dat jij ooit je "monster" zult verslaan.
Ik heb er vertrouwen in!
Je bent een krachtige vrouw die zichzelf aan het herontdekken is...van een verlegen meisje naar een "open boek"!
Bedankt voor die openheid en het doorbreken van taboes!
Ben trots op jezelf, ik ben het zeer zeker:)

Dikke knuffel,
Melanie

Waaw Shannon…

Je hebt gevraagd om een reactie achter te laten en ik vind dat je dat ook verdiend! Het is de eerste keer in mijn leven dat ik een boek zo snel heb uitgelezen 😉.

Lees alles positief, het is geenszins mijn bedoeling iets of iemand te kwetsen!

Mijn eerste reactie heftig, emotioneel, kracht, strijdbaar.

Je mag/moet echt trots zijn op wat je tot nu toe hebt bereikt en ik hoop dat je het monster ooit uit je lichaam kan verbannen. Dit boek is volgens mij een volgende stap (jouw woorden: hoofdstuk) in de “goede” richting.

Uit de laatste hoofdstukken blijkt dat je strijdvaardiger bent dan ooit om voor je toekomst inclusief je nieuwe liefde te “vechten”.

Nu wil ik je iets persoonlijks vertellen: ik (destijds 19) heb mijn vader (45) veel te jong verloren, ook dat is iets wat je “overkomt´, echter mijn vader heeft mij altijd geleerd: ieder mens is een mens. Een mens wordt geboren met niets en gaat met niets. Wat ik hieraan wil toevoegen is geniet van de kleine dingen, de ene dag is het een vlinder in je tuin, de andere dag een roodborstje op de vensterbank. Geniet van je hondjes, geniet van je vriend, geniet van je familie.

Tot slot je glimlach, je hebt daar veel over geschreven, volgens mij ik heb je twee keer ontmoet. Die glimlach hoort bij jou. Achter die glimlach gluurt nu geen monster meer dat wil overheersen, maar een krachtige strijdbare jonge vrouw. Het leven is zoveel mooier met een glimlach, mensen om je heen worden er vrolijk van en uiteindelijk jij zelf ook. Ik wens jou, je vriend, lieve zus, lieve ouders en vrienden een “zonnige” toekomst. En dat gaat lukken want vandaag is het niet alleen de eerste dag van de meteorologische lente, maar ook de dag dat je me ervan hebt overtuigd dat jij er klaar voor bent.

Veel liefs Mike

Lieve Shannon, je boek in 1x uitgelezen. Dit houdt in dat het makkelijk leest. Geeft goed inzicht in jou strijd, superknap beschreven. Ben trots op je kracht om te blijven strijden en ben blij dat Joekel en ik je hebben leren kennen en je een klein stukje verder op weg mochten helpen.

Je wordt meegenomen in de gedachten van Shannon die de intense strijd, angst en machteloosheid van een eetstoornis weerspiegel. Dit is zo goed verwoord dat dit boek niet het zoveelste boek over anorexia is, maar eindelijk laat zien dat een eetstoornis een psychische strijd is.
Lieve, zorgzame en sterke Shannon die zo negatief over zichzelf praat. Verdrietig en aangrijpend om te lezen, maar de hoop, het doorzettingsvermogen en de kracht die dit verhaal uitstraalt, wil je verder lezen. Nee, moet lezen.
Een echte aanrader om inzicht te krijgen in de chaos van gedachten die een eetstoornis veroorzaakt.

Hallo Shannon,
Ik heb jouw boek ‘Mijn Eetstoornis en ik’ vrijwel in één ruk uitgelezen en géén enkel woord overgeslagen. Ik heb niets dan lof, dat je deze (belangrijke) stap (het schrijven) hebt gezet.
Dat heb je formidabel gedaan en de opzet om delen van ’t dagboek en medisch dossier bij te
voegen, is een hele mooie vondst, die goed uitpakt en verduidelijkt.
Het boek heeft iets ‘repeterends’ en dat vind ik de grote kracht van jouw boek, want het geeft
jouw bijna onophoudelijke strijd en worsteling met ‘het monster’ uitstekend weer.
En dat het lezen van die eindeloze herhalingen, nergens vervelend wordt, verraadt schrijftalent, want je bent héél goed in staat om telkens weer met andere zinswendingen, formuleringen en woorden, toch de aandacht van de lezer vast te houden! En geloof me, dat is héél moeilijk!
En prachtig vind ik ook: (Af)vallen en opstaan op de omslag: het boek in een notendop!
Toen ik ging lezen, ontdekte ik vrijwel meteen een vreemde parallel met mijn persoonlijke omstandigheden, want in juni 2010, toen jij al volop bezig was, de strijd aan te gaan met jouw veelkoppig monster, werd bij mijn vrouw Annie, slokdarm-kanker gediagnostiseerd.
De weegschaal (niet afvallen) en het (moeten) eten, ging ook ons leven domineren!
Na een maagresectie (vanwege terugkerende maagzweren) had Annie ‘ondergewicht’ en moest
nu per se aankomen. Dat was héél moeilijk, want eten gaat nu eenmaal via de slokdarm.
Vanaf dat moment, lag de focus elke dag op eten en wegen!
Ook al gaat de vergelijking met anorexia misschien enigszins mank, maar de enorme spanning
rond eet- en weegmomenten, voor zowel patiënt als omgeving, herken ik als geen ander.
Voor mij was jouw boek dan ook héél confronterend. En ik zal je eerlijk bekennen, dat het mij
even teveel werd en ik het boek ongeveer een dag terzijde heb geschoven.
Maar die confrontatie, hoort erbij en is niet erg. En misschien wel nuttig ook.
Ik ben mij er altijd van bewust geweest, dat anorexia nervosa een akelige mentale ziekte is.
Maar vooral ook omgeven met misvattingen!
En ongetwijfeld zijn er nogal wat mensen, die weinig begrip of empathie kunnen opbrengen en
alles simplificeren, omdat ze anorexia net zo onvoorstelbaar vinden als bijv. fantoom-pijn.
Toen ik jouw boek las, drong bij mij al gauw het beeld van een brute dictator op.
Een dictator is ongelofelijk machtig, anders zou hij géén dictator zijn. En een dictator duldt géén
enkele tegenspraak, onderdrukt elke oppositie en probeert elk verzet in de kiem te smoren!
Shannon, in die zin ben jij een verzetsstrijdster pur sang! En terwijl jouw monsterlijke dictator
jou met bruut geweld klein probeert te krijgen, zie ik jouw dappere verzet elke dag groeien!
En natuurlijk vallen er helaas slachtoffers, zoals enkele van jouw lotgenoten.
Maar een kenmerk van élke dictator (Hitler/Stalin enz.) is, dat hij uiteindelijk ten val komt!
Het is bewonderingswaardig, dat jij -dwars tegen alle angsten én onzekerheden in- fel tegen jouw dictator in opstand bent gekomen, door bijv. in je eentje naar Paris en Barcelona te gaan, door cursussen te volgen, diploma’s te halen en jouw hart te volgen door met honden te werken!
En dat jij -in ’t heetst van de strijd- in staat was met zoveel tegenwind, het HAVO-diploma te behalen, nota bene ook nog met goede cijfers! Dat is een ongelofelijke prestatie en getuigt,
dat er een even ongelofelijke kracht in jou schuilt. BRAVO!
Tel jouw verworvenheden!
En in dit verband, heb ik begrepen, dat je niet langer jouw monster wil voeden, wanneer je complimentjes krijgt, dingen bereikt of meer en meer onafhankelijk wordt.
Óf, dat iemand zegt, dat je er goed uit ziet! Óf mensen jou mooi vinden. Want dat ben je!
Mooi van buiten en van binnen! Dat bewijzen foto’s (en spiegels!) én de inhoud van jouw boek!
Ergens, in een van de laatste hoofdstukken van jouw boek, zeg je, dat je maar met één been in
de maatschappij staat. Maar het bovenstaande logenstraft dat en bewijst eerder het tegendeel!
Tegenwoordig ben je veel-benig en blijkt, dat je ook nog schrijftalent hebt. Iets, dat je wellicht
nog meer kunt ontwikkelen of uitbouwen in de toekomst.
Na ’t lezen van ’t boek, heb ik de stellige indruk, dat nu jouw monster -stukje bij beetje- aan
‘gewicht’ verliest en nu langzaamaan ‘een koekje van eigen deeg’ krijgt! … HAHA!
Shannon, ik ben er dan ook bijna vast van overtuigd, dat jouw D-DAY nadert en jouw dictator,
het loodje gaat leggen met steun en het begrip van jouw ouders, van Laura en jouw vriend.
Maar vooral met jouw eigen inbreng! Want, als één ding mij is opgevallen in’ t boek, is dat ’t feit,
dat je steeds méér bewustzijn ontwikkelt en meer grip op jouw leven krijgt en ook ‘opener’ wordt
en voor nieuwe dingen openstaat. En dat openstaan of opengaan is belangrijk als ‘tool’.
En inmiddels heb je al meer tools: een hele gereedschapskist vol!
Bedenk, dat het is als een parachute. Aan een parachute, die niet opengaat, heb je niks!
Je hebt -naar mijn idee- genoeg bouwstenen verzameld voor een nieuwe episode in jouw leven!
Óf om een steen in de rivier te leggen, zodat de rivier niet meer stroomt, zoals voorheen.
Zoals dit Bram Vermeulen, zo mooi verwoord heeft:

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
Het water gaat er anders dan voorheen
De stroom van een rivier hou je niet tegen
Het water vindt er altijd een weg omheen
Misschien eens gevuld van sneeuw en regen
Neemt de rivier mijn kiezel met zich mee
Om hem dan glad en rond gesleten
Te laten rusten in de luwte van de zee
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
Ik leverde 't bewijs van mijn bestaan
Omdat, door het verleggen van die ene steen
De stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten
Ik leverde 't bewijs van mijn bestaan
Omdat, door het verleggen van die ene steen
Het water nooit dezelfde weg zal gaan

Véél geluk én succes Shannon,
Groetjes, Frans Hahnraths.

Boek in 1 keer uitgelezen.
Het boeide mij enorm waardoor ik niet kon stoppen met lezen.
Eerlijke en heftige verhalen waaruit blijkt ho verschrikkelijk Anorexia is voor zowel de patiënt als het hele gezin.
Op de eerste plaats een prachtig boek waar je trots op mag zijn.
Goed om te lezen dat je nog steeds progressie boekt. Mijns inziens zal deze ziekte helaas voor altijd een onderdeel zijn en blijven in je leven.
Goed om te lezen dat je heel langzaam toch steeds progressie maakt.
Ik hoop dat je je toekomstplannen kunt waarmaken.
Wie weet worden we nog klant van jou (hebben 2 lieve honden).
Ga zo door, je bent op de goede weg.
Je kunt heel erg trots zijn op het boek en op hetgeen je al hebt bereikt.